Beer uit de hoed: streep door plan A!

Ons huisje in Voorthuizen is bedoeld als tussenstop voor onze toekomst op La Palma. Het is ons plan hier in alle rust de voorbereidingen op ons project op de rails te krijgen. En vervolgens in de loop van volgend najaar definitief te vertrekken.

Een proces dat tot dusver zeker niet vlekkeloos is gegaan. Alweer anderhalf jaar geleden kochten we (met een voorlopig koopcontract) het grondstuk in La Punta. Het was zeker niet het eerste stuk dat we hebben bekeken. Al een half jaar hadden we verschillende grondstukken bekeken, soms onderzocht, en even vaak waren deze stukken ook weer afgevallen. Langzaam leerden we dat dat hoort bij het realiseren van een project op een vreemd eiland.

Het grondstuk in La Punta was vooral voor Anita direct een schot in de roos. Een prachtig plekje, groot genoeg om naast ons huis 3 vakantiehuisjes te bouwen en waarop residentieel bouwen is toegestaan. En nadat we de mogelijkheden grondig hadden doorgesproken met onze projectontwikkelaar Rogier en de verkopend makelaar van Palminvest, noemden we dit grondstuk: Plan A. Hier zou onze toekomst verrijzen. Het was april vorig jaar. De onderhandelingen over de prijs waren rond, en volgens de verkopend makelaar zou de definitieve overdracht een kwestie van enkele maanden zijn. We gingen direct aan de slag om samen met Rogier en de Canarische architect Manolo, het projectplan in te tekenen met zelfontworpen huisjes en een mooie indeling van het kavel.

Na een enthousiast begin bleek de overdracht toch iets gecompliceerder te verlopen dan gedacht, maar dat hoort erbij als je een project realiseert op een vreemd eiland. Toen in augustus vorig jaar bleek dat de oplevering van het grondstuk nog een jaar op zich zou laten wachten, zonk heel langzaam het eerste enthousiasme weg. Wil de verkoper het grondstuk echt wel aan ons verkopen/ en waarom duurt het allemaal zo lang? Maar ja, het inmiddels ontstane plan (A) zag er zo mooi uit, dat moest niet misgaan.

Een jaar wachten is lang. Het was wel een tijd waarin we tijd genoeg hadden om het financiële gedeelte van het plan goed uit te werken. Ook op een vreemd eiland is bouwen niet gratis, maar met een beetje kunst en vliegwerk, een gunstige verkoop van ons eigen huis en een beetje inzet (en geld) van de plaatselijke Caixa-bank, kan het precies. Maar tijdens het jaar kwamen er ook in plan A toch telkens weer kleine konijntjes uit de hoed, die we niet hadden verwacht. Dan weer moest er een extra meting worden gedaan om de zaken goed geregistreerd te krijgen, met andere woorden: er komt een aanvullende rekening aan, dan was er weer een vage reden om de zaakjes toch net niet op tijd af te krijgen. Het zal de gewoonte wel zijn op een vreemd eiland.

Wat er wel langzaam in begon te sluipen was het idee dat de romantiek en het enthousiasme dat we in het begin hadden, een beetje begon te slijten. Eigenlijk waren we gewoon toe aan een volgende stap. Maar bij elk alternatief (en geloof me, er zijn veel alternatieven de revue gepasseerd) kwam toch telkens Plan A als meest perfecte plan bovenaan de lijst te staan. Dus slikken maar, die tegenslagen die blijkbaar horen bij een project in een vreemd eiland, en de focus houden op het eindresultaat.

In de week voor onze verhuizing naar Voorthuizen leek het overschrijven toch te gaan lukken. De maand uitstel die we bovenop het jaar hadden verleend, moet genoeg zijn om het grondstuk te leveren. Zou het dan toch allemaal goed komen? We zetten snel de puntjes op de i, berichten Rogier en Manolo, de architect, dat het best zou kunnen zijn dat we toch eind november het grondstuk op onze naam hebben en dat de vergunningaanvraag kan beginnen. Met ander woorden: opstarten plan A! Maar een project op een vreemd eiland zou geen project op een vreemd eiland zijn als er niet een laatste konijn uit de hoed zou komen. En er kwam iets uit de hoed. Geen konijn dit keer maar een beer… Een flinke beer op de weg.

Afgelopen dinsdag kreeg ik bericht van Rogier, de projectontwikkelaar. Hij had contact gehad met Manolo en er was iets dat dringend besproken moest worden…

Volgens het algemene bestemmingsplan kunnen de huisjes die we hebben gepland worden gebouwd. Ze krijgen zelfs allemaal een bestemming voor zowel residentieel (je mag er wonen) als voor toeristische verhuur. Dit is volgens het algemene bestemmingsplan, dat wij intussen goed kennen en dat te vinden is op de website van de gemeente. Er blijkt een onderliggend bestemmingsplan te bestaan waarop op een kaart enkele locaties zijn aangewezen voor algemeen nut. Op deze locaties heeft de gemeente het recht om bijvoorbeeld een culturele locatie te realiseren, denk aan een monument of een uitkijkpunt, op een moment dat dat nodig wordt geacht. Dit gaat in samenspraak met de eigenaar, maar kan indien nodig worden afgedwongen door onteigening. Om kort te gaan, je mag er in ieder geval niet bouwen. En je raad het al: precies op het mooiste stukje met het mooiste uitzicht van ons kavel, het deel waardoor Anita in 1e instantie direct verliefd werd op dit grondstuk, is op het onderliggende bestemmingsplan blauw ingekleurd: daar mag je geen enkele constructie bouwen en het stuk kan eventueel op termijn worden onteigend.

Het was een lastig gesprek. Natuurlijk had de projectontwikkelaar of de architect dit eerder moeten zien, maar ja, dat is achteraf. Er was een beer uit de hoed gekomen, en deze blokkeerde Plan A definitief, het perfecte plan is door deze beer van tafel. De grens van het blauwgekleurde stuk op het bestemmingsplan liep precies dwars door het 3e vakantiehuisje. Het lot van het ontwikkelen van een project op een vreemd eiland.

We hadden 2 moeilijke dagen. De teleurstelling was groot. Anderhalf jaar hebben we geschaafd aan Plan A, de indeling van de huisjes en het grondstuk tot in detail de revue laten passeren en alle financiële registers opengetrokken, het paste precies. Het was ook dezelfde periode dat we alle alternatieve hebben gewogen en hebben verworpen, we kwamen steeds weer uit bij Plan A.

Wat doe je als na zo’n lange voorbereiding je mooiste toekomstplan wordt doorgestreept. Bij de pakken neer gaan zitten? Redden wat er te redden is? Of toch maar nadenken over alternatieven. Wat was ook weer de reden dat wij een project wilden ontwikkelen op dit vreemde eiland? Het idee was toch om daar te gaan wonen. En om er te wonen moest er iets verdiend worden. Dit kan door de verhuur van huisjes. Is het niet zo dat het laatste anderhalf jaar Plan A het doel op zich is geworden? Wonen op La Palma en huisjes verhuren kan toch ook wel zonder Plan A. Plan A was natuurlijk een prachtig plan, maar het was ook een plan dat ons zeker financieel, maar net paste. Perfectie heeft blijkbaar een prijs, misschien wel een te hoge prijs. En waarom een perfect plan, als het eerste idee om te emigreren niet plan A was, maar gewoon leven op La Palma.

Donderdagavond gingen we met nieuwe moed terug naar de tekentafel van onze toekomst. Wat waren ook al weer de alternatieven die we gaandeweg hebben weggestreept ten gunste van Plan A? Een project op een ander grondstuk: lastig. Doordat we de verkoper net genoeg uitstel hebben gegeven om de koop rond te maken, zullen we met een flinke kostenpost zitten als we de aankoop afblazen. Daarnaast moeten we dan echt helemaal opnieuw beginnen. En, dit grondstuk ging toch niet alleen om dat kleine blauwgekleurde vlakje van nog geen 700 vierkante meter, waar de gemeente misschien ooit iets kan gaan doen?

We hebben alle vorige versies van de plannen op dit grondstuk er nog eens bij gepakt, en kwamen eigenlijk vrij snel tot 2 conclusies: 1 het grondstuk voldoet eigenlijk prima en 2 het is financieel ook mogelijk op La Palma een bestaan op te bouwen als we het 3e huisje niet bouwen. Vooral dat laatste was eigenlijk een beetje een verrassing. In ons enthousiasme over het perfecte Plan A waren we financieel telkens een stapje verder gegaan. De consequentie van Plan A was hierdoor dat we met een ingewikkelde constructie bij de plaatselijke Caixa-bank een hypotheek nodig hadden. Dit was best een kwetsbare constructie: wat als op het laatste moment de Caixa-bank de financiering niet zou goedkeuren, of als ze veel tijd nodig hebben om de financiering te regelen? Het was een scenario waardoor we stiekem al een flinke marge hadden genomen op onze uiteindelijke emigratiedatum… Kortom: we hadden ons te veel toegelegd op Plan A.

Zo ontstond aan het eind van de vorige week een betere versie van Plan A. We noemen ‘m Plan B en met het denken over Plan B komt ook ons enthousiasme weer terug. In Plan B komen naast ons huis 2 huisjes voor de verhuur, 1 voor 2 personen en 1 voor 4 personen (dit is het huisje dat eerst gepland stond op het verhoogde terras). Over een paar weken tekenen we het definitieve koopcontract van het grondstuk. We vragen direct de vergunning aan voor de bouw van ons huis en proberen in december naar La Palma te reizen om de precieze plannen voor de 2 vakantiehuisjes te overleggen met Rogier en Manolo. In de tijd dat de vergunning daarvoor wordt aangevraagd kan ons huis worden gebouwd. Wij verwachten dat we in augustus volgend jaar kunnen verhuizen naar ons nieuwe huis. Dan kunnen we daar beginnen aan de bouw van 2 vakantiehuisjes. Zonder dat we ingewikkelde constructies nodig hebben van de plaatselijke Caixa-bank. En als we daar eenmaal wonen en de 2 huisjes zijn gebouwd, kunnen we altijd nog in alle rust zien of er mogelijkheden zijn voor de bouw van een volgend huisje. In alle rust. Daar ging het om. Zoals het de gewoonte is op een vreemd eiland. Soms heb je een beer nodig om dat te zien.