Tijdens mijn weekje in Nederland heeft Jeroen voor het eerst de gestolde lavastromen van dichtbij gezien. Tot nu toe hadden we die alleen van afstand gezien. De vulkaan heeft het westen van het eiland grofweg in 2 delen opgedeeld. Het zuidelijke deel is alleen via de uiterste zuidpunt te bereiken. Aan de noordrand is de lavastroom gestopt midden in het centrum van het dorpje La Laguna. De helft van het dorpje staat er nog, de andere helft is vermorzeld door het monster. Vanuit La Laguna in de richting van de oceaan staat een oude vulkaankegel. Op dit bergje hebben tijdens de uitbarsting vaak mensen gestaan die zagen hoe hun leefomgeving langzaam onder de lava verdween. Het bergje staat nu aan de rand van de gestolde lavastromen. Aan de voet van de berg kun je tot bij de stromen komen. Het is onvoorstelbaar hoe grootschalig en grillig het landschap is veranderd. Tijdens een gesprekje met een andere bezoeker kwam het woord “impressionante” voorbij. En “impressionante” is het zeker. Toen we vorige week samen gingen kijken was er eigenlijk geen ander woord voor.
Ik heb in stilte en met ontzag naar de verwoesting staan kijken. Pas als je er zo dicht bij staat zie je hoe indrukwekkend het is. Alles wat er was is weg, onvoorstelbaar. Het ziet er onaards uit al die gestolde lava. Woorden schieten te kort om het te beschrijven.
Van een afstand ziet het er nog uit als een vrij vlak vloeiveld. Maar dichtbij zie je hoe de vulkaan grillige heuvels en sleuven door het landschap heeft getrokken. Hier en daar is een klein stukje gespaard gebleven. Het zijn slechts eilandjes met de restanten van hoe het was. De huisjes zien eruit alsof ze nog maar pas zijn achtergelaten. Maar sinds de lava kwam is er niemand meer geweest. Spookeilandjes in een zee van verwrongen zwarte gestolde lava. Hoe gaan ze hier ooit wegen overheen maken, hoe gaan ze de huizen die gespaard zijn gebleven bereiken, hoe gaan ze weer water en elektra aanleggen, hoe gaat het er hier in de toekomst uitzien? De tijd zal het leren, maar het is geen makkelijke opgave. Zeker niet omdat het gebied maar langzaam afkoelt. Tijdens een regenbui vorige week was dat duidelijk te zien.
In februari staan op La Palma de amandelbomen in bloei. Wij zijn hier nog nooit geweest in februari en hadden ze daarom nog niet eerder in bloei zien staan. In Puntagorda (20 km noordelijker dan ons plekje) komen jaarlijks duizenden bezoekers om de bomen in bloei te zien staan. Dat werd elk jaar uitbundig gevierd met een bloemenfeest voor het hele eiland. Helaas gaat het feest ook dit jaar niet door. Maar de bomen zijn er niet minder mooi om. En gelukkig staan niet alleen in Puntagorda maar in het hele noordwesten amandelbomen. Afgelopen zondag zijn we gaan wandelen bij ons in de buurt om ze van dichtbij te bekijken en even lekker ons hoofd leeg te lopen.
Overal op ons lente-eiland komt de lente tevoorschijn.
Op ons terrein hebben we al veel amandelbomen omgezaagd. Als de bomen geen bloemen of bladeren hebben lijken ze dood en zijn de dorre takken overgroeid met mos. Maar aan de jonge scheuten komen het volgend jaar prachtige bloemen. We zijn blij dat we niet alle bomen hebben weggesnoeid. Misschien staan bij ons volgend jaar de amandelbomen ook in bloei,
Sinds we hier wonen zijn we bezig met het opruimen van ons terrein. Afgelopen week waren de randen van het perceel aan de beurt. Op veel plekken staan verwilderde amandelbomen begroeid met mos en klimplanten. Het hoekje naast de watertank was een warboel van struiken en dood hout. We konden eigenlijk niet eens zien hoe het kavel er daar uitzag. We hebben nog geen plannen met het stukje perceel, maar het ligt op een mooie plek. Een flinke klus en broer Marcel kwam ingevlogen voor hulp.
foto april 2021
Met Jeroen aan de kettingzaag hadden de amandelbomen en de struikjes geen schijn van kans. De dikke stukken hout zagen we in stukken om later in de kachel op te branden. De rest wordt door Marcel en Anita verzameld. Marcel is al snel zo bedreven in het breken van de kleinere takken dat een hakselaar het werk niet beter had kunnen doen. Misschien kunnen we de fijngemaakte takjes later ook wel gebruiken om rond de bomen te strooien.
Langzaam komt het terrein tevoorschijn. Een mooi plateau waar we prima een paar boompjes kunnen planten. Op de hellingen rond het plateau liggen veel losse stenen die we later goed kunnen gebruiken voor de bouw van een muur achter de vakantiehuisjes.
Ons grondstuk is groot. 7000 vierkante meter. Om de verschillende plekken op het terrein aan te duiden geven we ze de namen van de mensen die er iets mee van doen hebben. Zo hebben we Casa Belg, Casa Gerard met de Tuin van Gerard en Antonio’s paadje, het paadje dat Antonio met de kleine Pala heeft gemaakt boven de vakantie huisjes, naar Anita’s groentetuin. Natuurlijk moet ons nieuw ontdekte terrein naast de watertank worden genoemd naar haar ontdekker. Omdat we samen met Marcel veel verhalen ophaalden over ontdekkingsreizigers die vroeger de wereldzeeën overzeilden, en omdat Marcel een voorliefde heeft voor Latijnse talen, noemen we ons nieuw ontdekte terrein Terra Marcellis.
Natuurlijk kwam Marcel niet alleen om te werken. We hebben afgelopen week veel van het eiland gezien. Natuurlijk is de vulkaan een attractie van formaat. Van dichtbij, vanaf de rand van de Caldera, bij nacht, het blijft natuurlijk een bijzonder fenomeen. Acht weken is de uitbarsting aan de gang. En heel langzaam begint het ergste gebulder wat af te nemen. Wij hopen dat het stofmonster zo snel mogelijk stopt. Marcel kan er geen genoeg van krijgen.
Een paar keer heeft de wind de as van de vulkaan onze kant op geblazen. Een mooie gelegenheid om Marcel iets meer van het eiland te laten zien. Vooral van het uitgestrekte en dunbevolkte noorden. Het zuiden van het eiland is door de vulkaan vrijwel onbereikbaar geworden. Een mooie rit brengt ons op de hoogste toppen van het eiland. Boven de wolken zien we in het zuiden de wolk die de vulkaan uitblaast.
Om La Palma echt te ontdekken werd er afgelopen week natuurlijk ook gewandeld. Een mooie wandeling waarvan wij tot nu toe alleen stukjes hadden gewandeld bracht ons aan de rand van de Caldera. We klauterden omhoog met rechts uitzicht op de vulkaan en links het landschap met bos, boerderijtjes en kleine dorpjes waarin wij wonen. En onderweg natuurlijk een gevaarlijke hindernis: Cerveceria Isla Verde, de Belgische bierbrouwerij.
Afgelopen woensdag was het niet de vulkaan zelf, maar een kennis van Aguate die ons wegjoeg met as en stof. Het dak van ons huis werd schoon geblazen. Een mooie gelegenheid om een wandeling te maken in het vochtige noorden van het eiland. We parkeren bij La Zarza en lopen door dichtbegroeide kloven. Een groter contrast met het droge landschap aan de westkant en de kale bergen bovenop is nauwelijks denkbaar. Het is een wandeling die wij al vaker hebben gemaakt. In de kloof is het stil en meestal erg rustig. Ook dit keer komen we slechts een paar andere wandelaars tegen. Het is sowieso erg rustig op La Palma. Veel vakantiegangers hebben hun vakantie uitgesteld tot de vulkaan er mee stopt.
Gisteren is broer weer terug gevlogen naar Nederland. Hij begon al aardig te wennen. Broer houdt van vegen. In het begin was er elke dag voldoende as en kon hij zich met de bezem prima vermaken. De laatste dagen kwam de wind uit het noorden en hadden we bijna geen as en stof. Vandaag is de wind weer gedraaid en hangt de aswolk weer boven ons. Dat wordt weer vegen. We missen broer nu al.
Wij hoeven geen Spanjaarden te worden. Maar we wonen op La Palma en we willen wel mee kunnen doen met de normale sociale processen. Belangrijk daarbij is natuurlijk dat we een woordje Spaans kunnen meepraten. Dat gaat gelukkig steeds beter. In het begin hadden we bij bijna elk gesprek de hulp van ons handige vertaalapparaatje nodig, dat hoeft bijna niet meer. Met een beperkte woordenschat, handen en voeten en een beetje goede wil komen we er vaak wel uit. Daarnaast gaan wij ons aanpassen aan de gewoontes van de mensen die hier wonen. En die zijn soms anders dan in Nederland. Een prima voorbeeld kregen we bij het overschrijven van onze auto.
In Nederland hadden we allebei een auto. De auto van Jeroen ging naar broer Marcel, voor de auto van Anita werd op ons afscheidsfeest een nieuwe eigenaar gevonden. In Nederland gingen de auto’s mee met de nieuwe eigenaars en na het uitwisselen van wat codes was de overschrijving digitaal binnen 5 minuten geregeld. Dat was hier op La Palma anders.
We kochten onze auto in de derde week na aankomst, een week of negen geleden. De vorige eigenaar is Olmo. Olmo is een vriend van Alexi. Olmo vindt het leuk om ons te helpen met de overschrijving van de auto. Hij heeft vaker een auto overgeschreven en hij spreekt een aardig woordje Engels. Omdat wij geen idee hebben hoe we een auto moeten overschrijven, komt dat goed van pas.
Hacienda
Voor het overschrijven van een auto in Spanje is een Formulier 620 nodig. Dit kan je ophalen bij de Hacienda, het kantoor van waaruit de overheid op La Palma zijn zaken regelt. Gelukkig wist Olmo dat je dit formulier ook kon downloaden via het internet. En omdat Olmo wist dat wij geen ervaring hadden met de overschrijving had hij niet alleen het formulier uitgeprint en ingevuld, maar hij had ook aangeboden om samen met Jeroen op pad te gaan om de overschrijving te regelen. Hiervoor had hij bij de Hacienda en bij Tráfico een afspraak geregeld. Met ruime tijd ertussen, want, dingen duren op La Palma nog wel eens iets langer dan gepland.
Onze eerste afspraak was om 11 uur bij de Hacienda. De vestiging van de Hacienda is in Santa Cruz, aan de andere kant van het eiland, op ongeveer een uur rijden vanaf ons huis. Ik pik Olmo op in Los Llanos en samen rijden we naar de andere kant van het eiland. Olmo weet uit een vorige overschrijving dat je bij de Hacienda een bewijs moet tonen dat je de leges hebt betaald. Deze leges mag je niet bij de Hacienda betalen, maar moeten vooraf worden betaald via de bank. Wij stoppen onderweg in El Paso bij de plaatselijke Caixa-bank om de betaling te voldoen. We vullen de rest van de gegevens op Olmo’s formulier in en gaan naar de balie voor de betaling. Daar blijkt er iets mis: de betaling wordt om een onduidelijke reden niet geaccepteerd. Ook de directeur van de bank begrijpt het niet, de formulieren voor de overboeking lijken hem in orde. We moeten het maar navragen bij de Hacienda.
Door het oponthoud bij de bank halen we de afspraak bij de Hacienda maar net. Bij de entree staat een forse en strenge beveiliger. Hij controleert of wij wel een afspraak hebben en als blijkt dat onze namen op de lijst voorkomen, krijgen wij zijn goedkeuring en verwijst hij mij naar de wachtbankjes. Er mag maar 1 persoon tegelijk naar binnen. Olmo mag 2 stoelen verder wachten totdat we aan de beurt zijn. Voor ons is een buitenlandse dame met een beperkte Spaanse woordenschat, bezig met eenzelfde kwestie als de onze. Ze komt er duidelijk niet uit, al heeft ze mappen vol paperassen bij zich. Gelukkig kan Olmo haar een beetje op weg helpen, zodat zij op weg kan om bij een bank haar leges te betalen. En op die manier zijn wij natuurlijk sneller aan de beurt om ons probleem met de betaling van de leges voor te leggen. We blijken bij de bank het verkeerde Formulier 620 te hebben getoond. Voor de Canarische Eilanden geldt namelijk een Formulier 620A. Dat is exact hetzelfde formulier, maar: geschikt voor de Canarische Eilanden. Wij krijgen het formulier mee voor 50 cent (kopieerkosten) en kunnen op weg naar de dichtstbijzijnde bank om de leges te voldoen. Gelukkig kent Olmo iemand die op het kantoor van de Hacienda werkt. Hij regelt tussen de regeltjes door dat wij na betaling van de leges bij de bank, direct terug kunnen komen zonder afspraak.
Snel rijden we Santa Cruz in om bij de plaatselijke Caixa-bank onze leges te betalen. Het is gelukkig rustig bij de bank en we kunnen snel worden geholpen. Het inmiddels ingevulde Formulier 620A is helemaal in orde, maar de betaling van de leges kan bij de Caixa-bank natuurlijk alleen vanaf een Caixa-bankrekeningnummer. Wij hebben in de voorbereiding van ons project bij de Caixa-bank een rekening geopend, maar met die rekening hebben we tot dat moment niets gedaan. We hebben nog niet eens een pasje van die rekening. Maar in overleg en met mijn paspoort en NIE-nummer (in Nederland het Burgerservicenummer) blijkt het geen enkel bezwaar om de rekening te gebruiken voor het betalen van de leges. We krijgen een stempel op het Formulier 620A. En dat is belangrijk.
Snel terug naar het kantoor van de Hacienda. Met het bewijsje van de Caixa-bank dat de leges zijn betaald. Al snel blijken alle ingevulde papieren perfect in orde en we krijgen ook van de beambte van de Hacienda een stempel op ons formulier. En dat is belangrijk. De eerste horde is genomen.
Tráfico
Nu snel naar het kantoor van Tráfico voor de overschrijving van de auto. De Hacienda blijkt alleen te gaan over de belasting voor de overschrijving, Tráfico gaat over de daadwerkelijke overschrijving op naam. We halen onze afspraak bij Tráfico maar net. Ook hier moeten we eerst langs het hokje van de beveiliging. De beveiliger controleert onze naam en de afspraak en we krijgen een nummertje, en dat is belangrijk, zodat we kunnen worden opgeroepen als we aan de beurt zijn. We zijn de enige aanwezigen en we worden meteen aan de balie geroepen. De papieren van de auto en het betalingsbewijs van de Hacienda zijn allemaal in orde. Er is echter één probleem. Ons Spaanse adres. Want wij kunnen wel zeggen dat wij wonen in het huisje van Aguate in La Punta, maar de beste man wil daar wel een bewijs van zien…. en dat hebben we natuurlijk niet. Met onze huurbazin hebben we alleen een mondelinge overeenkomst en verder hebben we alleen een grondstuk waarop we een huis gaan bouwen. En de registratie daarvan zit nog deels vast in de ambtelijke molen. Maar de man bij Tráfico lijkt erg medelevend, als we het een bewijs kunnen overleggen dat wij een grondstuk hebben waarop wij binnenkort een huis gaan bouwen, dan zal hij dat accepteren als adres. Olmo zal een nieuwe afspraak regelen en wij zullen de papieren van het koopcontract, het kadaster en de gedeeltelijke registratie bij het Registro bij elkaar zoeken.
Twee weken later is de nieuwe afspraak ingepland en gaan we zonder Olmo naar Santa Cruz. Alle documenten die we samen met Olmo hadden verzameld zijn mee, inclusief de eigendomspapieren van ons grondstuk. De beveiliger controleert onze afspraak, we krijgen een volgnummer, dat is belangrijk en we kunnen wederom direct doorlopen naar dezelfde man aan de balie die ons de vorige keer ook heeft geholpen. Ter controle van de eigendomspapieren haalt hij nog even zijn chef erbij. Is dit voldoende voor een adresvermelding? Van achter de balie zien wij hoofden schudden. Blijkbaar waren de documenten onvoldoende. Maar de behulpzame beambte is gelukkig niet snel uit het veld geslagen en geeft ons twee opties om de auto toch geregistreerd te krijgen. Optie één is om een huurcontract te laten zien van het huis dat wij zonder contract huren van Aguate. De tweede optie is om bij de gemeente waar wij wonen, Tijarafe, een bewijs te krijgen van inwoning in de gemeente. Omdat de eerste optie lastig wordt, zullen we langs het gemeentehuis van Tijarafe moeten.
Ayuntamiento
Er zijn twee manieren om je in te schrijven als inwoner van een gemeente. De eerste is Residencia. Je schrijf je in als resident van Spanje en je kiest Tijarafe als je nieuwe woonplaats. Voor ons heeft dat op dit moment fiscaal nogal wat nadelen en niet onbelangrijk, het aanvragen van een Residencia is een ingewikkeld proces. We kiezen voorlopig voor een tweede optie en dat is het Empadronamiento. Om Padron te worden in een gemeente is het niet nodig Resident te zijn. Ingezetene of Padron zijn, kan ook door het tonen van bijvoorbeeld het eigendomsbewijs van een huis of een huurcontract. Hoe gaan we hiermee om? Op advies van Olmo vragen we Aguate of zijn met ons mee wil naar het gemeentehuis, de Ayuntamiento. We kunnen daar samen een formulier ophalen om aan te geven dat we wel in haar huisje wonen, maar dat we, als goede vrienden, daarvoor geen huur betalen en dus geen huurcontract hebben. Als bewijs dat we de woning daadwerkelijk gebruiken, is een rekening van de nutsvoorzieningen voldoende. Met stempels, dat is belangrijk. We krijgen Aguate zo ver dat zij met ons mee wil om onze Empadronamiento te regelen. Gelukkig kent Aguate vrijwel iedereen die we tegenkomen op het gemeentehuis en is het invullen van de benodigde formulieren een fluitje van een cent. We mogen de volgende week terugkomen om het Padronschap te bevestigen.
Als we de volgende week terug komen bij dezelfde beambte voor het Padronschap, blijkt dat we beiden zijn ingeschreven als Padron van de gemeente Tijarafe. Om hiervan een bewijs te krijgen moeten we een formulier invullen met een sollicitatie naar het bewijs van Padronschap. Natuurlijk vullen we ook dit formulier netjes in. De volgende dag kan het bewijs worden opgehaald. Met de stempels van de gemeente, dat is belangrijk. Helaas hadden we op het formulier alleen ingevuld dat Jeroen het bewijs kwam ophalen. Voor ieder persoon die komt solliciteren om een bewijs op te halen van Padronschap, moet natuurlijk een apart formulier worden ingevuld. We vulden ook voor Anita een formulier in. En zo lag ook de volgende dag het bewijs van Anita’s Padronschap klaar. Ook weer met de juiste stempels van de gemeente, dat is belangrijk.
Tráfico
Afgelopen week hadden we, wederom via Olmo, een afspraak geregeld bij Tráfico. Gewapend met de autopapieren, het overschrijvingscontract, het bewijs dat we de leges hadden betaald bij de Hacienda (met stempels), onze bewijzen van het Empadroniamento met de stempels van de gemeente Tijarafe, onze paspoorten en onze NIE-nummers, zorgvuldig bij elkaar gebracht in een mapje met de naam “Tráfico” kwamen we voor de derde keer aan bij Tráfico in Santa Cruz, op ongeveer en uur rijden vanaf ons huis. De beveiliger controleerde onze afspraak en we kregen wederom een nummertje (dat is belangrijk) waarmee Jeroen (ook hier mocht dit keer slechts één persoon per afspraak naar binnen) aan mocht sluiten met één wachtende voor hem. Omdat de eerste wachtende blijkbaar een fout volgnummertje had gekregen, en de beveiliger onverbiddelijk was, mocht Jeroen vrijwel direct naar de balie doorschuiven. Het was dezelfde beambte van de vorige twee keer. Dit keer waren de formulieren tot in de puntjes compleet en correct. Binnen 5 minuten was de inschrijving gelukt en na betaling van de inschrijfkosten werden de eigendomspapieren afgestempeld en zijn we officieel de eigenaar van onze auto.
Seguro
Het is gelukt. De auto is overgeschreven. We zullen binnenkort even bij Olmo langs gaan om hem te bedanken voor alle hulp. Volgens mij is het zonder hulp en met een beperkte beheersing van de Spaanse taal vrijwel onmogelijk om dit traject te doorlopen. Gelukkig mocht de auto de afgelopen 9 weken op Olmo zijn naam blijven staan. Evenals de verzekering. Die kunnen we niet zo maar doorzetten. Daar was de dame van zijn verzekeringskantoor zeer resoluut in. Op internet hebben we geprobeerd op verschillende manieren via vergelijkingssites een verzekering af te sluiten. Dit blijkt op één of andere manier lastig. Telkens moeten aanvullende gegevens worden verstrekt die vervolgens op een vage manier verdwijnen in digitale mist. Ik denk dat we onze autoverzekering moeten regelen via één van de vele verzekeringskantoren in Los Llanos. We kregen alweer een tijd geleden en goede tip van een kennis over een betrouwbare bemiddelaar. Toen we er echter gisteren kwamen bleek de vestiging gesloten. We gaan het volgende week weer proberen.
Integratiestempelkaart
We raken er al aardig aan gewend. Tranquilo is een Spaans woord. In een rustig tempo worden de zaken afgewerkt. In de juiste volgorde en met de juiste stempeltjes. Hierdoor duurt het vaak langer dan gedacht. In onze ogen is het soms erg omslachtig en zijn we alleen tijd kwijt om stempeltjes op te halen. Maar de meeste dingen komen uiteindelijk goed op La Palma. Ik denk dat we met deze instelling wel een stempeltje kunnen zetten in onze integratiestempelkaart.
Vannacht heeft de lavastroom de zee bereikt. 10 dagen na de uitbarsting. In het begin verwachten de vulkanologen nog dat de vulkaan zijn lava snel richting zee zou lozen. Net als bij de vorige vulkaanuitbarstingen op La Palma. De huidige vulkaan, die nog geen naam heeft, hield zich niet aan de regeltjes. Afgelopen dagen verplaatste de lavastroom zich vaak erg traag en leek soms zelfs even tot stilstand te komen. Bijvoorbeeld voor het kerkje van Todoque, waar de lavamuur dit weekend 2 dagen heeft stilgestaan. Even kwam er zelfs geen lava meer uit de vulkaan zelf. De tijdelijke pauze was door de vulkanologen al voorspeld. De vulkaan ging na een paar uur verder en opende zelfs nog een paar extra openingen aan de voet van de vulkaankegel, om daar vervolgens nog veel vloeibaardere lava uit te spuiten. Intussen werd de vulkaanstroom breder en het aantal huizen dat door de stroom werd verzwolgen groter en groter.
Het wachten was eigenlijk op een doorbraak naar beneden in de richting van de zee, zodat de vulkaan zijn lava kwijt kan. Zondag begon de versnelling. En het kerkje van Todoque was het eerste slachtoffer. Daarna ging de stroom in rap tempo af op de oude vulkaankegel, de Montaña de Todoque. Het bergje is voor ons bekend terrein. Aan de voet van het bergje ligt een vlak terrein waar vroeger een bananenplantage op heeft gestaan. De bananen zijn weg en het terrein was te koop. Omheind als de meeste bananenplantages, vlak, en best groot. We hebben er sterk over getwijfeld of dat niet een mooie plek was om ons project op te bouwen. Het terrein dat een kleine hectare groot was en rechthoekig van vorm, kreeg bij ons de naam “voetbalveld”. Er stond al een verlaten huisje op en een grote ronde watertank. Enig groot nadeel was dat het bergje voor het uitzicht naar het zuidwesten stond. Hierdoor is het destijds uiteindelijk afgevallen. Precies op die plek stond eergisteren de lavastroom stil.
Zou de berg links- of rechtsom worden gepasseerd? Rechtsom leek ons geen goed idee. Daar wonen Tom en Anne met hun toekomstige pitahaya-plantage…. en daar staan op een klein vakantieparkje de vakantiehuisjes van een Nederlands stel. Met daarnaast een klein huisje dat we bijna hadden gehuurd als tijdelijk onderkomen tijdens de bouw van ons project. Het huisje was destijds afgevallen omdat Poes niet mee mocht. Poes is er niet meer en ik vrees ook het ergste voor dit huisje. Uiteindelijk heeft de lavastroom gisterochtend de zuidelijke richting genomen. En met veel geweld raasde gisteren de roodhete stroom de helling af richting zee. Huizen en bananenplantages verwoestend op zijn weg.
De prachtige en tegelijk gruwelijke foto’s die worden genomen door de fotograven van ons plaatselijk nieuwsplatform El Time zeggen meer dan de verhalen. Omdat er geen drones over het gebied mogen vliegen is El Time onze belangrijkste nieuwsbron. We danken ze hartelijk voor hun foto’s.
We hopen dat we een nieuwe fase in komen van de uitbarsting van de vulkaan. We hopen dat nu de lavastroom zijn weg heeft gevonden naar de oceaan, de brede rivier niet nog breder wordt. Even wat cijfertjes op een rij: de breedte van de stroom ligt op de meeste plaatsen tussen de 500 en 700 meter. De afstand van de vulkaan tot de zee is hemelsbreed een kleine 6 kilometer. Op zijn weg naar de kust heeft de vulkaan een hoogteverschil overbrugd van 900 meter. De lavastroom is gemiddeld 12 meter dik, met uitschieters naar 50 meter. Onder de lavastroom zijn ongeveer 700 gebouwen verdwenen. De uitbarstingen van de laatste vulkanen op La Palma duurden gemiddeld 55 dagen.
Inmiddels is de wind gedraaid. Nog steeds hebben wij gelukkig weinig last van neerdalend as, stof en rook. We hopen niet dat de wind onze kant op draait.
Huisje in het Aridane dal
Wel zien we aan de zuidwestelijke hemel een grauwe wolk de zee opdrijven. Met hier en daar een witte pluim. Daar maakt de lavastroom ons eiland groter. Vlak bij het strandje van Los Guirres. Om er te komen kon je vroeger de grote weg nemen via het toeristische kustplaatsje Puerto Naos. Op dit moment zijn de toegangswegen verdwenen onder 12 meter lava. Beide plaatsen zijn slechts bereikbaar via de zuidkant van het eiland over een klein boerenweggetje langs de bananenplantages bij Las Manchas. Naast al het leed van verloren gegane huizen zal het nog een flinke poos duren voordat het toerisme op dit deel van het eiland er weer bovenop is.
Voor ons voelt het heel vreemd. De vulkaanuitbarsting zit de hele tijd in onze gedachten maar vanaf onze plek, hemelsbreed 10km verder, gaat het leven gewoon door. We horen de gasexplosies en het gebulder, maar kunnen de vulkaan vanaf het plekje waar wij wonen niet zien. Vanaf ons land zien we alleen de enorme wolken die ontstaan door de gasexplosies.
Onze dagen zijn gevuld met gesprekken met de aannemer en het bouwen van muren. Op dit moment zitten we in de afrondende fase met de aannemer en het ziet er naar uit dat we echt ons huis en de twee vakantiehuisjes kunnen gaan bouwen. Het zwembad en de jacuzzi hebben we er helaas uit moeten bezuinigen maar we hebben er vertrouwen in dat we ook daar op termijn een oplossing voor vinden.
Begin deze week stond de wind vanaf de vulkaan naar onze kant en hadden we veel last van de neerdwarrelende as. Omdat er door de autoriteiten waarschuwingen waren uitgegeven met betrekking tot risico’s voor de gezondheid en omdat het buiten grauw en stoffig was zijn we die dag binnen gebleven. Gelukkig voor ons is inmiddels de wind gedraaid en hebben we weer een heldere lucht, De asresten liggen nog overal. We hebben nog wel een klusje om dat allemaal weer op te ruimen.
Afgelopen week konden we via drone-filmpjes op YouTube heel goed volgen hoever de lavastroom uit de vulkaan was gekomen. Zo konden we zien welke routes de stroom nam en of bekende plaatsen wel of niet onder de lava waren verdwenen. Op dit moment mogen er geen drones meer vliegen over het gebied en weten we niet precies hoe groot het gebied is dat is bedolven onder de lavastroom.
foto: El Time
Van de hoofdstroom werd verwacht dat deze al maandag vlot door zou stromen naar de zee. Dat was bij vorige uitbarstingen het geval. De stroom werd echter steeds trager en is uiteindelijk in het centrum van het dorpje Todoque net voor de kerk op 2 kilometer afstand van de zee, tot stilstand gekomen. Goed nieuws voor de mensen die daar of daaronder een huis hebben.
drone beeld Atonio Carillo
Maar de vulkaan blijft lava uitbraken en de stroom zoekt nieuwe richtingen om uit te breken. Hierdoor wordt het gebied dat wordt getroffen breder en nog groter.
foto: Eltime
Het gerommel van de vulkaan is niet de hele tijd hetzelfde. De ene dag is de vulkaan actiever dan de andere. Gisteren werd de vulkaan weer actiever. Er zijn 2 nieuwe openingen gekomen in de vulkaanmond, iets onder de eerste uitbarsting. Hier komen met hoge snelheid nieuwe lavastromen uit. Inmiddels zijn er weer een aantal wijken geëvacueerd. Het is afwachten waar deze stromen heen gaan, maar ook hier zullen huizen verdwijnen onder de alles verwoestende lava.
Vandaag laat het eiland zich van zijn meest gewelddadige kant zien.
Foto El Time
De vulkaan raast heftig verder. In het begin was het best spannend. Onze eerste vulkaanuitbarsting. Zondag tijdens de wandeling, en daarna ’s middags kijken met veel andere mensen van dichtbij naar een onbekend schouwspel met veel vuur en licht. We kregen er een beetje een oud-en-nieuw-gevoel van.
Foto El Time
Langzaam begint de spanning van het begin te veranderen. Door lokale nieuwszenders, blogs en andere media komt bij ons ook de gruwelijke keerzijde van het spektakel in beeld. De vulkaan spuwt onafgebroken een grote stroom lava uit. Volgens ons plaatselijke nieuwsstation neemt de kracht van de uitbarsting zelf iets toe. Het resultaat is een brede rood/zwarte rivier van afkoelend gesteente die in een bijzonder laag tempo de berg af glijdt en alles op zijn weg verslindt.
you tube film Antonio Carillo: screenshot
Het is inmiddels dag 3 van de uitbarsting. In het begin was de verwachting dat de lavastroom snel richting zee zou vertrekken. Al vlot werden bewoners en toeristen geëvacueerd. De stroom blijkt echter traag de helling af te lopen, gevoed door de aanhoudende lava-spuwende vulkaan. Voordeel was natuurlijk dat mens en dier op tijd weg kunnen komen. En dat gaat allemaal prima en volgens schema. Wat rest voor alle mensen die in het gebied wonen of verblijven is wachten. En ook dat konden we de afgelopen dagen goed volgen. Tergend langzaam gaat de allesvernietigende stroom lava in de richting van het dorpje Todoque. Het is een gebied dat we vrij goed kennen. Twee keer hebben we in het gebied een vakantiehuisje gehuurd en we kennen via-via een paar mensen die er wonen.
Vanaf de kraterrand, 10 minuten lopen vanaf ons grondstuk.
Het gebied rond Todoque is een ruig gebied. De grond is zwart en brokkig. Op de meeste stukken leeft alleen de grillige natuur, maar op steeds meer plaatsen hebben voornamelijk West-Europese mensen een huis gebouwd, als 2e huis of voor de verhuur. De meeste huizen die er staan zien er prachtig uit met zwembaden, palmen en fraai aangelegde tuinen. En heel langzaam zien we hoe de lavastroom uur na uur over de huizen heen dendert. De lavastroom is breed en op drone-beelden zien we dat af en toe en helemaal willekeurig een huisje wordt gespaard. De meeste huisjes worden echter langzaam verzwolgen. We kennen de plekken. Daar… is het huisje Cerca, met die besloten tuin met jacuzzi….het huisje lijkt de dans net te ontspringen. En daar… dat prachtig aangelegde complex van vakantiehuisjes met oprijlaan waar, toen wij er 2 jaar geleden waren, palmen werden geplant… helemaal opgegeten door de lava-stroom.
Photo @ Susin Morera Rodriguez
Vanavond staat de lavastroom aan de rand van het dorpscentrum van Todoque. Vlak bij het restaurantje waar we een paar keer hebben gegeten. Die gaat het niet halen. En het oude kerkje iets verderop…misschien gaat de stroom daar net langs heen. We volgen de beelden.
you tube film Antonio Carillo: screenshot
Maar de spanning is niet meer dezelfde spanning als zondag. Inmiddels horen we dat mensen die we kennen van hun blog over La Palma alles kwijt zijn. Hun huis en alles dat zij hebben, begraven onder de stroom. Wat een drama. Een droom in stukken. Zij hadden net als vele anderen en net als wij een prachtig idee over hun toekomst. Geluk en pech ligt vandaag dicht bij elkaar.
Wij zitten op ongeveer 10 kilometer afstand van de vulkaan. We verwachten dat we hier geen last hebben van het geweld. Zeker niet van de lava-rivier. Die stroomt richting zee. Wij horen op de achtergrond het bulderen van de vulkaan. En de zon is verdwenen achter een grauwe waas. De afgelopen dagen daalt stof neer uit de lucht. Gelukkig is het alleen stof.
La Palma is een vulkanisch eiland. En af en toe rommelt het een beetje in de ondergrond. De laatste weken rommelt het iets meer dan normaal. En waar het rommelt worden de verhalen snel groter en worden vergezochte theorieën weer uit de oude doos gevist, met bijbehorende vuurspuwende vulkanen, landverschuivingen en tsunami’s. Op La Palma is het het gesprek van de dag. Ook vanuit Nederland kregen we verontruste reacties: is het hier wel veiling?
Aguate is de eigenaresse van het huisje waar we wonen. Vanochtend kwam ze tijdens haar wekelijkse rondje planten-water-geven, even een praatje maken. Meestal als ze langs komt houden we korte gesprekjes over de tuin en het weer. Veel verder komen we nog niet in ons beperkte Spaans. Vanochtend had ze duidelijk meer te vertellen. In rap Spaans vertelde zij in geuren en kleuren over vulkanen en aardbevingen. Hoewel we haar verhaal maar half konden volgen, werd het wel duidelijk dat zij al twee keer eerder op La Palma een uitbarsting had meegemaakt. De eerste keer was zij nog een klein meisje. Volgens ons vindt ze de ophef over het gerommel in de aardkorst maar overdreven. Het hoort bij het leven op La Palma. Hieronder een kaartje met de “recente” vulkaanuitbarstingen.
Aan de vorm van het eiland kun je zien dat het eiland vroeger een grote centrale vulkaan heeft gehad. Daar is alleen een grote ingestorte krater van over. De gangbare theorie is dat deze grote vulkaan 2 miljoen jaar geleden langzaam is uitgedoofd. In de jaren daarna is de oude top langzaam afgebrokkeld. Door erosie is een grote kloof ontstaan. Wij wonen aan de noordwest kant van die kloof.
De oude erosiekrater Caldera de Taburiente
Sinds die tijd is de vulkanische activiteit langzaam richting het zuiden verplaatst en heeft daar een nieuwe bergrug gevormd, de Cumbre Vieja.
uitbarsting van de San Juan,
die Aquate als meisje meemaakte
Rond die bergrug rommelt het de laatste weken wat meer. In één week zijn er 20.650 aardbevingen waargenomen, op dieptes van 30 tot 1 km en met een kracht tussen de 1 en 3.6 op de schaal van Richter. Sommige bevingen werden door bewoners in het zuidelijke deel van het eiland gevoeld.
Volgens metingen is op enkele plaatsen het oppervlak ongeveer 10 centimeter hoger geworden, op andere plaatsen zijn stukjes berg afgebrokkeld of scheuren ontstaan.
Al neemt de activiteit de laatste dagen af, de kans is aanwezig dat wij eens een uitbarsting mee zullen maken. Waarschijnlijk niet in onze achtertuin, maar ergens rond de zuidelijke bergrug. Als we hier maar lang genoeg wonen. Gemiddeld wordt eens in de 70 jaar een kleine vulkaanuitbarsting verwacht. En de laatste was in 1971…
met dank aan La Palma-blogger Hans Schop en El Time voor de foto’s
Het gaat heel goed met ons Spaans. Ik heb zelfs al mijn eerste telefoongesprek gevoerd met een vriendelijke dame die alleen Spaans sprak. We hadden vandaag gepland om naar het afvalscheidingsstation te gaan om de deels verbrande rommel van de zwervers weg te brengen. Het afvalscheidingsstation zit een kwartiertje verderop en om naar binnen te mogen moet je eerst telefonisch een afspraak maken.
En dat ging prima. Het maken van de afspraak in ieder geval. Natuurlijk zorgde mijn imperfecte Spaans voor nogal wat hilariteit aan de andere kant van de lijn, maar we kwamen er prima uit en we waren vanmiddag welkom om het afval te komen brengen.
foto Siepko Wenning, www.oceaanzicht.nl
Mijn relatie met afvalscheidingsstations in Nederland was vrij wisselend. Ik heb veel stations bezocht in de tijd dat ik een antiekzaak had en we hele inboedels leegruimden. Meestal was de beste techniek om zo snel mogelijk richting een bak te rijden waar het meeste afval in moest, om vervolgens zo snel mogelijk alles in die container te gooien. Als de medewerker dan langs kwam om over onze schouders mee te kijken wat we aan het doen waren, brachten we snel iets naar een andere daarvoor bestemde container en de medewerker was direct tevreden met onze scheidingsdrang. Af en toe koste het iets meer moeite, maar meestal was het eindresultaat dat de rommel was achtergebleven en wij leeg naar huis konden.
Dat was ook vandaag het plan. We werden vriendelijk welkom geheten door de medewerker die het afvalscheidingsstation beheert. Mijn naam stond op zijn lijst en toen we vertelden wat voor soort afval we kwamen brengen verwees hij ons naar de container waar we konden lossen. Hij hielp mee. Natuurlijk hadden we alles in grote zwarte vuilniszakken gepropt. Maar een afvalscheidingsstation is geen afvalscheidingsstation als het afval niet gescheiden wordt, dus het afval moest uit de plastic zakken, want dat is plastic. En die deels verbrande inhoud van de zakken….daar zat hier en daar een stukje ijzer of ander plastic in….
Zo kon dat natuurlijk niet, want, dit is een afvalscheidingsstation. We werden verzocht het afval naar een andere container te brengen. Daar moest het afval uit de zakken. Maar omdat het afval veel te divers was, zat de man al na 2 zakken weer met zijn handen in het haar (figuurlijk). Op deze manier werd zijn keurig gesorteerde winkeltje binnen no-time een puinhoop, en dat was duidelijk niet de bedoeling.
Een afvalscheidingsstation is op La Palma een betrekkelijk nieuw begrip. Eigenlijk staan nog steeds overal langs de kanten van de wegen containers waar je min of meer gescheiden je afval in kunt deponeren. Omdat er toch nog veel mensen zijn die hun afval niet in deze containers stoppen, of zelfs in de natuur gooien, zijn de afvalscheidingsstations bedacht.
Maar ons restafval zat duidelijk niet in het schema van de bedenker van het afvalscheidingsstation en de arme medewerker brak zijn hoofd over het aanstaande probleem. Ik suggereerde dat het misschien beter zou zijn als we ons afval in een container langs de weg zouden deponeren. Uiteindelijk wordt het allemaal door dezelfde organisatie, de Cabildo, opgehaald. En zo konden we voorkomen dat ons ongesorteerde rommeltje in zijn nette winkeltje terecht zou komen. De man was zichtbaar opgelucht met deze uitkomst. Hij was zelfs zo blij dat we de zakken die we al leeggekieperd hadden mochten laten liggen, dat zou hij later vanmiddag wel sorteren. Het was toch niet druk.
Op de terugweg hebben we uiteindelijk alle overige zakken en andere rommel verspreid over een stuk of 6 containers weggegooid. En zo zie je maar weer, ook op La Palma komt altijd alles goed, al gaat het altijd anders dan je van tevoren had gedacht.
Het beloofde warme weer is in volle hevigheid losgebarsten. Gistermiddag begon de temperatuur op te lopen tot ruim boven de 25 graden, vandaag komt het boven de 30 graden uit. Morgen nog een paar graden erbij.
Een hittegolf zoals we nu hebben wordt hier een Calima genoemd. De normale noordoosten wind veranderd van richting naar oost of zuidoost en warme wind uit de Sahara daalt neer over de eilanden. De wind neemt ook woestijnzand en stof mee, waardoor de lucht er heiig uitziet.
Voor
Tijdens
Voor
Tijdens
Tijdens
Gisteren hebben we tapas gegeten bij de Belgische bierbrouwer. De afspraak stond nog open voor Anita’s verjaardag en het leek ons mooi weer om bij hen op het terras te zitten met een zelfgebrouwen biertje. De bierbrouwerij is iets meer dan 4 kilometer van ons vandaan en het wandelpad waaraan zowel Aquates huisje als ons grondstuk grenzen, loopt ook langs de brouwerij. Altijd een gevaarlijke combinatie. Omdat de temperatuur gistermiddag al aardig begon op te lopen, gingen we op tijd op pad, zodat we onderweg in de schaduw af en toe een pauze in konden lassen. De wandeltocht die normaal een dik uur in beslag neemt, duurde bijna 2 uur. Drijfnat van het zweet kwamen we aan. Maar de tapas en de bijbehorende biertjes smaakten wederom prima en we koelden langzaam af op het terras met uitzicht op de ondergaande zon. Omdat we geen zin hadden om terug te gaan met de bus, begon onze terugtocht al in de schemering en eindigde bij het licht van een halfvolle maan en de sterren.
Vandaag is het loom warm weer. Om een beetje af te koelen had ik bedacht om 2 cementkuubs te vullen met water, kunnen de voetjes mooi in. Dat deden we in Nederland ook vaak als het zomers heet was. Het huisje van Aquate is aangesloten op 2 watersystemen. Eén voor drinkwater en één voor gietwater voor de tuin. Dit is bij de meeste Canarische huizen zo, en wordt ook zo aangelegd bij ons toekomstige huis en de vakantiehuisjes. De eenvoudige manier om de cementkuub te vullen is met gietwater, de slang ligt in de tuin. Drinkwater wordt aangevoerd in ondergrondse leidingen, hierdoor schommelt de temperatuur van het aangevoerde water niet veel. Gietwater loopt via een groot en ondoorzichtig netwerk van bovengrondse leidingen. En die waren in de zon behoorlijk opgewarmd. Het voetenbad was meer dan 40 graden.
Met het ontwerpen van de huisjes had ik bedacht dat het mogelijk moest zijn om bergwater te gebruiken voor verwarming van de vloer in de winter. Via een zonnepaneel kan het water overdag opwarmen om de vloer ook ’s avonds warm te houden. Ik had ook bedacht dat ik hetzelfde systeem wel kon gebruiken om in de zomer de vloer te koelen, voor een omgekeerd effect. Dat laatste kan ik met gietwater uit de bergen geloof ik wel vergeten.
