Categorie: over La Palma

• 

Vannacht heeft de lavastroom de zee bereikt. 10 dagen na de uitbarsting. In het begin verwachten de vulkanologen nog dat de vulkaan zijn lava snel richting zee zou lozen. Net als bij de vorige vulkaanuitbarstingen op La Palma. De huidige vulkaan, die nog geen naam heeft, hield zich niet aan de regeltjes. Afgelopen dagen verplaatste de lavastroom zich vaak erg traag en leek soms zelfs even tot stilstand te komen. Bijvoorbeeld voor het kerkje van Todoque, waar de lavamuur dit weekend 2 dagen heeft stilgestaan. Even kwam er zelfs geen lava meer uit de vulkaan zelf. De tijdelijke pauze was door de vulkanologen al voorspeld. De vulkaan ging na een paar uur verder en opende zelfs nog een paar extra openingen aan de voet van de vulkaankegel, om daar vervolgens nog veel vloeibaardere lava uit te spuiten. Intussen werd de vulkaanstroom breder en het aantal huizen dat door de stroom werd verzwolgen groter en groter.

• 

Het wachten was eigenlijk op een doorbraak naar beneden in de richting van de zee, zodat de vulkaan zijn lava kwijt kan. Zondag begon de versnelling. En het kerkje van Todoque was het eerste slachtoffer. Daarna ging de stroom in rap tempo af op de oude vulkaankegel, de Montaña de Todoque. Het bergje is voor ons bekend terrein. Aan de voet van het bergje ligt een vlak terrein waar vroeger een bananenplantage op heeft gestaan. De bananen zijn weg en het terrein was te koop. Omheind als de meeste bananenplantages, vlak, en best groot. We hebben er sterk over getwijfeld of dat niet een mooie plek was om ons project op te bouwen. Het terrein dat een kleine hectare groot was en rechthoekig van vorm, kreeg bij ons de naam “voetbalveld”. Er stond al een verlaten huisje op en een grote ronde watertank. Enig groot nadeel was dat het bergje voor het uitzicht naar het zuidwesten stond. Hierdoor is het destijds uiteindelijk afgevallen. Precies op die plek stond eergisteren de lavastroom stil.

• 

• 

Zou de berg links- of rechtsom worden gepasseerd? Rechtsom leek ons geen goed idee. Daar wonen Tom en Anne met hun toekomstige pitahaya-plantage…. en daar staan op een klein vakantieparkje de vakantiehuisjes van een Nederlands stel. Met daarnaast een klein huisje dat we bijna hadden gehuurd als tijdelijk onderkomen tijdens de bouw van ons project. Het huisje was destijds afgevallen omdat Poes niet mee mocht. Poes is er niet meer en ik vrees ook het ergste voor dit huisje. Uiteindelijk heeft de lavastroom gisterochtend de zuidelijke richting genomen. En met veel geweld raasde gisteren de roodhete stroom de helling af richting zee. Huizen en bananenplantages verwoestend op zijn weg.

De prachtige en tegelijk gruwelijke foto’s die worden genomen door de fotograven van ons plaatselijk nieuwsplatform El Time zeggen meer dan de verhalen. Omdat er geen drones over het gebied mogen vliegen is El Time onze belangrijkste nieuwsbron. We danken ze hartelijk voor hun foto’s.

We hopen dat we een nieuwe fase in komen van de uitbarsting van de vulkaan. We hopen dat nu de lavastroom zijn weg heeft gevonden naar de oceaan, de brede rivier niet nog breder wordt. Even wat cijfertjes op een rij: de breedte van de stroom ligt op de meeste plaatsen tussen de 500 en 700 meter. De afstand van de vulkaan tot de zee is hemelsbreed een kleine 6 kilometer. Op zijn weg naar de kust heeft de vulkaan een hoogteverschil overbrugd van 900 meter. De lavastroom is gemiddeld 12 meter dik, met uitschieters naar 50 meter. Onder de lavastroom zijn ongeveer 700 gebouwen verdwenen. De uitbarstingen van de laatste vulkanen op La Palma duurden gemiddeld 55 dagen.

Inmiddels is de wind gedraaid. Nog steeds hebben wij gelukkig weinig last van neerdalend as, stof en rook. We hopen niet dat de wind onze kant op draait.

Wel zien we aan de zuidwestelijke hemel een grauwe wolk de zee opdrijven. Met hier en daar een witte pluim. Daar maakt de lavastroom ons eiland groter. Vlak bij het strandje van Los Guirres. Om er te komen kon je vroeger de grote weg nemen via het toeristische kustplaatsje Puerto Naos. Op dit moment zijn de toegangswegen verdwenen onder 12 meter lava. Beide plaatsen zijn slechts bereikbaar via de zuidkant van het eiland over een klein boerenweggetje langs de bananenplantages bij Las Manchas. Naast al het leed van verloren gegane huizen zal het nog een flinke poos duren voordat het toerisme op dit deel van het eiland er weer bovenop is.

Voor ons voelt het heel vreemd. De vulkaanuitbarsting zit de hele tijd in onze gedachten maar vanaf onze plek, hemelsbreed 10km verder, gaat het leven gewoon door. We horen de gasexplosies en het gebulder, maar kunnen de vulkaan vanaf het plekje waar wij wonen niet zien. Vanaf ons land zien we alleen de enorme wolken die ontstaan door de gasexplosies.

• 

• 

Onze dagen zijn gevuld met gesprekken met de aannemer en het bouwen van muren. Op dit moment zitten we in de afrondende fase met de aannemer en het ziet er naar uit dat we echt ons huis en de twee vakantiehuisjes kunnen gaan bouwen. Het zwembad en de jacuzzi hebben we er helaas uit moeten bezuinigen maar we hebben er vertrouwen in dat we ook daar op termijn een oplossing voor vinden.

Begin deze week stond de wind vanaf de vulkaan naar onze kant en hadden we veel last van de neerdwarrelende as. Omdat er door de autoriteiten waarschuwingen waren uitgegeven met betrekking tot risico’s voor de gezondheid en omdat het buiten grauw en stoffig was zijn we die dag binnen gebleven. Gelukkig voor ons is inmiddels de wind gedraaid en hebben we weer een heldere lucht, De asresten liggen nog overal. We hebben nog wel een klusje om dat allemaal weer op te ruimen.

Afgelopen week konden we via drone-filmpjes op YouTube heel goed volgen hoever de lavastroom uit de vulkaan was gekomen. Zo konden we zien welke routes de stroom nam en of bekende plaatsen wel of niet onder de lava waren verdwenen. Op dit moment mogen er geen drones meer vliegen over het gebied en weten we niet precies hoe groot het gebied is dat is bedolven onder de lavastroom.

Van de hoofdstroom werd verwacht dat deze al maandag vlot door zou stromen naar de zee. Dat was bij vorige uitbarstingen het geval. De stroom werd echter steeds trager en is uiteindelijk in het centrum van het dorpje Todoque net voor de kerk op 2 kilometer afstand van de zee, tot stilstand gekomen. Goed nieuws voor de mensen die daar of daaronder een huis hebben.

Maar de vulkaan blijft lava uitbraken en de stroom zoekt nieuwe richtingen om uit te breken. Hierdoor wordt het gebied dat wordt getroffen breder en nog groter.

• 

Het gerommel van de vulkaan is niet de hele tijd hetzelfde. De ene dag is de vulkaan actiever dan de andere. Gisteren werd de vulkaan weer actiever. Er zijn 2 nieuwe openingen gekomen in de vulkaanmond, iets onder de eerste uitbarsting. Hier komen met hoge snelheid nieuwe lavastromen uit. Inmiddels zijn er weer een aantal wijken geëvacueerd. Het is afwachten waar deze stromen heen gaan, maar ook hier zullen huizen verdwijnen onder de alles verwoestende lava.

Vandaag laat het eiland zich van zijn meest gewelddadige kant zien.

De vulkaan raast heftig verder. In het begin was het best spannend. Onze eerste vulkaanuitbarsting. Zondag tijdens de wandeling, en daarna ’s middags kijken met veel andere mensen van dichtbij naar een onbekend schouwspel met veel vuur en licht. We kregen er een beetje een oud-en-nieuw-gevoel van.

Langzaam begint de spanning van het begin te veranderen. Door lokale nieuwszenders, blogs en andere media komt bij ons ook de gruwelijke keerzijde van het spektakel in beeld. De vulkaan spuwt onafgebroken een grote stroom lava uit. Volgens ons plaatselijke nieuwsstation neemt de kracht van de uitbarsting zelf iets toe. Het resultaat is een brede rood/zwarte rivier van afkoelend gesteente die in een bijzonder laag tempo de berg af glijdt en alles op zijn weg verslindt.

Het is inmiddels dag 3 van de uitbarsting. In het begin was de verwachting dat de lavastroom snel richting zee zou vertrekken. Al vlot werden bewoners en toeristen geëvacueerd. De stroom blijkt echter traag de helling af te lopen, gevoed door de aanhoudende lava-spuwende vulkaan. Voordeel was natuurlijk dat mens en dier op tijd weg kunnen komen. En dat gaat allemaal prima en volgens schema. Wat rest voor alle mensen die in het gebied wonen of verblijven is wachten. En ook dat konden we de afgelopen dagen goed volgen. Tergend langzaam gaat de allesvernietigende stroom lava in de richting van het dorpje Todoque. Het is een gebied dat we vrij goed kennen. Twee keer hebben we in het gebied een vakantiehuisje gehuurd en we kennen via-via een paar mensen die er wonen.

• 

• 

Het gebied rond Todoque is een ruig gebied. De grond is zwart en brokkig. Op de meeste stukken leeft alleen de grillige natuur, maar op steeds meer plaatsen hebben voornamelijk West-Europese mensen een huis gebouwd, als 2e huis of voor de verhuur. De meeste huizen die er staan zien er prachtig uit met zwembaden, palmen en fraai aangelegde tuinen. En heel langzaam zien we hoe de lavastroom uur na uur over de huizen heen dendert. De lavastroom is breed en op drone-beelden zien we dat af en toe en helemaal willekeurig een huisje wordt gespaard. De meeste huisjes worden echter langzaam verzwolgen. We kennen de plekken. Daar… is het huisje Cerca, met die besloten tuin met jacuzzi….het huisje lijkt de dans net te ontspringen. En daar… dat prachtig aangelegde complex van vakantiehuisjes met oprijlaan waar, toen wij er 2 jaar geleden waren, palmen werden geplant… helemaal opgegeten door de lava-stroom.

Vanavond staat de lavastroom aan de rand van het dorpscentrum van Todoque. Vlak bij het restaurantje waar we een paar keer hebben gegeten. Die gaat het niet halen. En het oude kerkje iets verderop…misschien gaat de stroom daar net langs heen. We volgen de beelden.

Maar de spanning is niet meer dezelfde spanning als zondag. Inmiddels horen we dat mensen die we kennen van hun blog over La Palma alles kwijt zijn. Hun huis en alles dat zij hebben, begraven onder de stroom. Wat een drama. Een droom in stukken. Zij hadden net als vele anderen en net als wij een prachtig idee over hun toekomst. Geluk en pech ligt vandaag dicht bij elkaar.

Wij zitten op ongeveer 10 kilometer afstand van de vulkaan. We verwachten dat we hier geen last hebben van het geweld. Zeker niet van de lava-rivier. Die stroomt richting zee. Wij horen op de achtergrond het bulderen van de vulkaan. En de zon is verdwenen achter een grauwe waas. De afgelopen dagen daalt stof neer uit de lucht. Gelukkig is het alleen stof.

• 

• 

La Palma is een vulkanisch eiland. En af en toe rommelt het een beetje in de ondergrond. De laatste weken rommelt het iets meer dan normaal. En waar het rommelt worden de verhalen snel groter en worden vergezochte theorieën weer uit de oude doos gevist, met bijbehorende vuurspuwende vulkanen, landverschuivingen en tsunami’s. Op La Palma is het het gesprek van de dag. Ook vanuit Nederland kregen we verontruste reacties: is het hier wel veiling?

Aguate is de eigenaresse van het huisje waar we wonen. Vanochtend kwam ze tijdens haar wekelijkse rondje planten-water-geven, even een praatje maken. Meestal als ze langs komt houden we korte gesprekjes over de tuin en het weer. Veel verder komen we nog niet in ons beperkte Spaans. Vanochtend had ze duidelijk meer te vertellen. In rap Spaans vertelde zij in geuren en kleuren over vulkanen en aardbevingen. Hoewel we haar verhaal maar half konden volgen, werd het wel duidelijk dat zij al twee keer eerder op La Palma een uitbarsting had meegemaakt. De eerste keer was zij nog een klein meisje. Volgens ons vindt ze de ophef over het gerommel in de aardkorst maar overdreven. Het hoort bij het leven op La Palma. Hieronder een kaartje met de “recente” vulkaanuitbarstingen.

Aan de vorm van het eiland kun je zien dat het eiland vroeger een grote centrale vulkaan heeft gehad. Daar is alleen een grote ingestorte krater van over. De gangbare theorie is dat deze grote vulkaan 2 miljoen jaar geleden langzaam is uitgedoofd. In de jaren daarna is de oude top langzaam afgebrokkeld. Door erosie is een grote kloof ontstaan. Wij wonen aan de noordwest kant van die kloof.

Sinds die tijd is de vulkanische activiteit langzaam richting het zuiden verplaatst en heeft daar een nieuwe bergrug gevormd, de Cumbre Vieja.

• 

• 

Rond die bergrug rommelt het de laatste weken wat meer. In één week zijn er 20.650 aardbevingen waargenomen, op dieptes van 30 tot 1 km en met een kracht tussen de 1 en 3.6 op de schaal van Richter. Sommige bevingen werden door bewoners in het zuidelijke deel van het eiland gevoeld.

Volgens metingen is op enkele plaatsen het oppervlak ongeveer 10 centimeter hoger geworden, op andere plaatsen zijn stukjes berg afgebrokkeld of scheuren ontstaan.

• 

• 

Al neemt de activiteit de laatste dagen af, de kans is aanwezig dat wij eens een uitbarsting mee zullen maken. Waarschijnlijk niet in onze achtertuin, maar ergens rond de zuidelijke bergrug. Als we hier maar lang genoeg wonen. Gemiddeld wordt eens in de 70 jaar een kleine vulkaanuitbarsting verwacht. En de laatste was in 1971…

met dank aan La Palma-blogger Hans Schop en El Time voor de foto’s

Het gaat heel goed met ons Spaans. Ik heb zelfs al mijn eerste telefoongesprek gevoerd met een vriendelijke dame die alleen Spaans sprak. We hadden vandaag gepland om naar het afvalscheidingsstation te gaan om de deels verbrande rommel van de zwervers weg te brengen. Het afvalscheidingsstation zit een kwartiertje verderop en om naar binnen te mogen moet je eerst telefonisch een afspraak maken.

En dat ging prima. Het maken van de afspraak in ieder geval. Natuurlijk zorgde mijn imperfecte Spaans voor nogal wat hilariteit aan de andere kant van de lijn, maar we kwamen er prima uit en we waren vanmiddag welkom om het afval te komen brengen.

Mijn relatie met afvalscheidingsstations in Nederland was vrij wisselend. Ik heb veel stations bezocht in de tijd dat ik een antiekzaak had en we hele inboedels leegruimden. Meestal was de beste techniek om zo snel mogelijk richting een bak te rijden waar het meeste afval in moest, om vervolgens zo snel mogelijk alles in die container te gooien. Als de medewerker dan langs kwam om over onze schouders mee te kijken wat we aan het doen waren, brachten we snel iets naar een andere daarvoor bestemde container en de medewerker was direct tevreden met onze scheidingsdrang. Af en toe koste het iets meer moeite, maar meestal was het eindresultaat dat de rommel was achtergebleven en wij leeg naar huis konden.

Dat was ook vandaag het plan. We werden vriendelijk welkom geheten door de medewerker die het afvalscheidingsstation beheert. Mijn naam stond op zijn lijst en toen we vertelden wat voor soort afval we kwamen brengen verwees hij ons naar de container waar we konden lossen. Hij hielp mee. Natuurlijk hadden we alles in grote zwarte vuilniszakken gepropt. Maar een afvalscheidingsstation is geen afvalscheidingsstation als het afval niet gescheiden wordt, dus het afval moest uit de plastic zakken, want dat is plastic. En die deels verbrande inhoud van de zakken….daar zat hier en daar een stukje ijzer of ander plastic in….

Zo kon dat natuurlijk niet, want, dit is een afvalscheidingsstation. We werden verzocht het afval naar een andere container te brengen. Daar moest het afval uit de zakken. Maar omdat het afval veel te divers was, zat de man al na 2 zakken weer met zijn handen in het haar (figuurlijk). Op deze manier werd zijn keurig gesorteerde winkeltje binnen no-time een puinhoop, en dat was duidelijk niet de bedoeling.

Een afvalscheidingsstation is op La Palma een betrekkelijk nieuw begrip. Eigenlijk staan nog steeds overal langs de kanten van de wegen containers waar je min of meer gescheiden je afval in kunt deponeren. Omdat er toch nog veel mensen zijn die hun afval niet in deze containers stoppen, of zelfs in de natuur gooien, zijn de afvalscheidingsstations bedacht.

Maar ons restafval zat duidelijk niet in het schema van de bedenker van het afvalscheidingsstation en de arme medewerker brak zijn hoofd over het aanstaande probleem. Ik suggereerde dat het misschien beter zou zijn als we ons afval in een container langs de weg zouden deponeren. Uiteindelijk wordt het allemaal door dezelfde organisatie, de Cabildo, opgehaald. En zo konden we voorkomen dat ons ongesorteerde rommeltje in zijn nette winkeltje terecht zou komen. De man was zichtbaar opgelucht met deze uitkomst. Hij was zelfs zo blij dat we de zakken die we al leeggekieperd hadden mochten laten liggen, dat zou hij later vanmiddag wel sorteren. Het was toch niet druk.

Op de terugweg hebben we uiteindelijk alle overige zakken en andere rommel verspreid over een stuk of 6 containers weggegooid. En zo zie je maar weer, ook op La Palma komt altijd alles goed, al gaat het altijd anders dan je van tevoren had gedacht.

Heel langzaam vorderen de werkzaamheden rond ons grondstuk. En ook heel langzaam komen de offertes van de aannemers bij ons binnen. Het wordt nog een hele puzzel, maar ook daar gaan we vast binnenkort uitkomen. Binnenkort gaan we ook aftellen. Nog iets meer dan 10 weken, en dan staat het vliegtuig klaar voor onze enkele reis naar La Palma. Het besef daalt in dat het nu toch echt gaat gebeuren. Een spannende tijd vol laatste afspraken.

Een van die afspraken was een verslag van een mooie wandeling die we een paar weken geleden maakten in de buurt van ons grondstuk. De natuur was groener dan we ooit hadden gezien en de bloemen bloeiden uitbundig. Het wandelpad dat we hebben genomen hadden we ook al in 2 eerdere vakanties gelopen. De vorige twee keer als rondwandeling. Eén keer met halverwege een stevig stijging naar een uitzichtpunt op de kraterrand. Spectaculair, maar het pad terug was een brede zandweg door het bos zonder veel uitzicht.

• 

• 

• 

• 

De tweede keer had ik een grotere rondwandeling bedacht toen we een paar jaar geleden ook in het familiehuisje van Berto en Yoya verbleven. Het familiehuis ligt aan wandelroute gr-130, het Koningspad. Dit is een oud pad dat de dorpen rond het eiland met elkaar verbindt. Het loopt het hele eiland rond. Het Koningspad is een vrij vlak pad, voor Palmese begrippen. Op La Palma is niets vlak en ook deze route gaat gepaard met klimmen en dalen, maar gemiddeld blijf je min of meer op dezelfde hoogte boven zeeniveau. Het familiehuis van Berto en Yoya ligt in het dorpje Arecida, op een hoogte van circa 550 meter boven zeeniveau, in het midden van het het gedeelte van het Koningspad dat we die keer liepen. Voordeel van de rondwandeling destijds was dat we na een paar kilometer in onze toekomstige woonplaats La Punta bij één van de supermarktjes een broodje konden halen voor onderweg. Na La Punta liep de route dan steil omhoog langs de kraterrand om in korte tijd een hoogteverschil van ongeveer 400 meter te overbruggen.

Daarna begon het gedeelte dat we ook afgelopen vakantie hebben gelopen. Een ongeveer (Palmees) vlak deel van de route op ongeveer 400 meter boven ons grondstuk. Nadeel van de rondwandeling van destijds was dat aan het eind van het vlakke stuk een flink stuk moest worden afgedaald. Op zich een mooi stuk, maar het eindigt in de buurt van buurtschap El Jezus op het Koningspad, veel te dicht bij de Belgische bierbrouwerij. Toen we vorige keer hier eenmaal waren aangekomen, en de Belgische biertjes ons beter smaakten dan goed was voor het vervolg van de wandeling, restte ons slechts de bus terug naar het huisje van Berto en Yoya. Ik wil de hele wandeling nog eens maken samen met toekomstige gasten. Het is een flinke wandeling, en de enige grote rondwandeling vanaf ons toekomstige huis. De hele wandeling is ongeveer 14 kilometer en kent een totaal hoogteverschil van rond de 600 meter.

Afgelopen vakantie liepen we zoals gezegd een klein deel van de grote rondwandeling. Een prachtig pad op ongeveer 400 meter boven ons grondstuk, de dorpjes La Punta en Arecida en met meestal prachtig uitzicht op de omgeving en de oceaan. De weg naar het beginpunt was onderdeel van Anita’s bergrijexamen. Een bochtig parcours bergop.

Ons beginpunt is een kruising van wandelwegen op 970 meter hoogte boven zeeniveau in de buurt van buurtschap El Pinar. We lopen in zuidelijke richting richting de rand van de Caldera de Taburiente. De route voert ons over oude landbouwpaden langs vervallen boerderijtjes en velden die blijkbaar in vroegere tijden dienst hebben gedaan als weide voor de schapen. Iets verderop liggen in het bos enkele wijngaarden tegen de hellingen geplakt.

• 

• 

• 

• 

• 

Omdat het dit jaar zo veel heeft geregend, is het overal groen en staan er de mooiste bloemen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het tweede gedeelte van de route gaat het pad door het dennenbos. in het bos houden de bloemrijke velden op en lopen we langs oude muurtjes met hier en daar resten van oude schuurtjes. Het pad eindigt vrij abrupt aan de rand van de kloof De las Angustias, de zijarm van de grote krater de Caldera de Taburiete, waardoor het water uit de krater vroeger naar zee stroomde. Vanaf de rand kijk je een angstwekkende diepte in. De bodem van de kloof ligt ongeveer 900 meter onder je. Spectaculair. Aan de overkant van de kloof heb je een prachtig uitzicht op de zuidwestkust van het eiland. Hier liggen ook de grotere dorpen El Paso, Los Llanos en Tazacorte.

De terugweg is even mooi als de heenweg. We lopen terug naar ons beginpunt om met de auto terug te rijden naar ons vakantiehuis. De route van vandaag is ongeveer 2 en een half uur wandelen. Dit keer deden we er 4 uur over.

• 

• 

Afgelopen zondag hebben we de auto gepakt voor een rit over de top van het eiland, en naar de subtropische bossen en een waterval aan de oostkant. We hadden een rustdag ingepland tussen alle bezoekjes door. Een mooie gelegenheid om iets meer van het eiland te zien.

• 

De rondrit was ook de gelegenheid voor Anita om haar bergrijbewijs te halen. Afgelopen jaren op onze vakanties was Jeroen de vaste chauffeur. Niet omdat hij de betere chauffeur is, of omdat hij de enige is die geen schade veroorzaakt, maar het was eigenlijk gewoon zo gelopen. De eerste vakanties kon je maar 1 bestuurder opgeven via het verhuurbedrijf en Anita vond het prima om op de bijrijdersstoel plaats te nemen. Was voor beiden wel goed geregeld zo. Jeroen vindt het rijden van veel bochten over smalle wegen langs afgronden geen probleem en houdt op die wegen minder van de bijrijdersstoel. Anita zag een beetje op tegen de steile hellingen met hellingproeven en het rijgedrag van de Palmeros. Omdat we in de toekomst allebei vast vaak op pad gaan op het eiland was deze werkvakantie begonnen met een huurauto met 2 bestuurders. En Anita is geslaagd. Het gaat prima. In het begin was een bochtje achteruit op een steile helling (vanaf ons huurhuisje) nog een angstige onderneming. Zondag, tijdens een grote rondrit over het eiland met veel haarspeldbochten en krappe weggetjes, reed ze als een volleerde Palmero.

• 

• 

• 

Vanaf ons huurhuisje reden we via het noorden richting de hoogste toppen van La Palma. Het is een rit vol haarspeldbochten en met uitzicht op steeds wisselende landschappen. Boven op de toppen is het landschap ruig, rijden we tussen de wolkenflarden door en is het een stuk koeler dan beneden. Het huurautootje en de bestuurder doen het prima.

• 

• 

• 

• 

• 

Via de oostkust van het eiland dalen we de centrale vulkaan weer af. De oostkust is vochtiger en groener. In één van de vochtige bossen is een wandeling naar een waterval. Deze korte wandeling stond al een tijdje op ons to-do-lijstje. Een heerlijke stop met lunch onder een groen bladerdak.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De terugtocht ging via de grillige noordkust. De weg loopt in het eerste gedeelte hoog boven zeeniveau. Ook deze rit reden we veel door de wolken. Het blijft een bijzonder verschijnsel om vanuit de wolken de zon in te rijden op de lager gelegen delen richting de zonnige westkust.

• 

• 

• 

• 

Gerard is de inbreker die onze spullen heeft gestolen uit het huisje onder de watertank.

Op La Palma wonen vrij veel mensen die op één of andere manier niet zo goed in de maatschappij passen. De meesten zijn Hippie-achtige types die hun dag vullen met muziek maken op het strand en ze leven van wat het land hun biedt. Hippies horen bij La Palma. Sinds er steeds meer leegstaande huisje worden verkocht en opgeknapt, blijft er steeds minder ruimte voor hen over. De meeste overgebleven Hippies hebben zich teruggetrokken in het onherbergzamere noorden van het eiland en wonen eenvoudig in vervallen schuurtjes of grotten.

Toen in februari in het huisje onder onze watertank werd ingebroken en een persoon zich de eigenaar van ons huisje had genoemd, werd er door de buren al snel gesuggereerd dat hij wel een Hippie moest zijn. Veel Palmeros hebben een hekel gekregen aan de mensen die minder goed in de maatschappij passen. Ze hebben namelijk de naam zich niet erg nuttig te maken, af en toe wordt er wat fruit gemist (waar de Palmeros echt een enorme hekel aan hebben) en steeds vaker bewonen ze een oude schuur op hun land en willen er niet meer weg.

• 

• 

De inbreker van ons huisje onder de watertank is inmiddels al meer dan een maand geleden vertrokken. Tijdens een bezoek aan het grondstuk vanochtend kwam Jeroen de man tegen waardoor de inbreker is vertrokken. Het was de slordige en drukke neef van Vicente. In geuren en kleuren vertelde hij dat hij de clandestiene bewoner had zien schreeuwen tegen de opgetrommelde politie en toen hij zelf vroeg wat de man er deed, kreeg hij ook de volle laag. Maar het slordige en drukke neefje is niet bang, haalde thuis (hij woont iets verderop, in het familiehuis van Vicente) een groot kapmes en verzocht de clandestiene bewoner nogmaals maar veel dringender dat hij weg moest gaan. Daar had de gast blijkbaar niet van terug, binnen een uur was de inbreker verdwenen. Bij nader inzien was de onverzorgde en druk pratende kerel iemand die (niet alleen voor ons) de buurt een beetje in de gaten houdt en ook ons grondstuk vrij houdt van ongewenst gespuis. Beter een goede goede buur dan een verre vriend.

Na het voorval was niet alleen de inbreker, maar ook een groot deel van onze spullen verdwenen. Ons nieuw aangeschafte tuingereedschap en onze achtergelaten kleren waren met de inbreker mee. Sinds het begin van onze vakantie letten wij ongemerkt op de kleding van Hippie-achtige types. Misschien komen we Gerard wel tegen…

Stiekem hopen we van niet. Zeker sinds we vanochtend hoorden dat zijn vertrek met veel woorden en nogal wat geweld gepaard ging.

Vanmiddag maakten we een wandeling langs ons grondstuk. Een prachtige wandeling naar de rand van de Caldera de Taburiente, vanwaar je uitzicht hebt op de hele westkust van het eiland. We schreven er al eerder over in een blog. Op de terugweg kwamen we een strompelende man tegen….zijn T-shirt kwam ons erg bekend voor, en die sandalen…dat waren beslist de Teva’s van Anita…

Anders dan waar we de hele tijd van uit waren gegaan leek deze man helemaal geen Hippie-achtig type of Utopist. Het leek eerder een clochard, een zwerver. We schrokken er eigenlijk een beetje van. En wat doe je op zo’n moment?

We hadden hem kunnen aanspreken in ons beste Spaans. Maar met het verhaal van vanochtend in ons achterhoofd, onze gebrekkige beheersing van de taal en het idee dat wij van deze vieze man onze spullen zeker niet terug wilden, dachten we: is het allemaal wel de moeite waard? We zijn we maar doorgelopen. Met een dubbel gevoel… Op het terras even verderop, in het dorpje La Punta waren we er nog niet over uit. Maar met een biertje in de hand verdween het dubbele gevoel. Het blijft natuurlijk diefstal en we hopen hem nooit meer te zien, maar we hebben het in het leven beter getroffen dan hij.