Afgelopen zondag hebben we de auto gepakt voor een rit over de top van het eiland, en naar de subtropische bossen en een waterval aan de oostkant. We hadden een rustdag ingepland tussen alle bezoekjes door. Een mooie gelegenheid om iets meer van het eiland te zien.
De rondrit was ook de gelegenheid voor Anita om haar bergrijbewijs te halen. Afgelopen jaren op onze vakanties was Jeroen de vaste chauffeur. Niet omdat hij de betere chauffeur is, of omdat hij de enige is die geen schade veroorzaakt, maar het was eigenlijk gewoon zo gelopen. De eerste vakanties kon je maar 1 bestuurder opgeven via het verhuurbedrijf en Anita vond het prima om op de bijrijdersstoel plaats te nemen. Was voor beiden wel goed geregeld zo. Jeroen vindt het rijden van veel bochten over smalle wegen langs afgronden geen probleem en houdt op die wegen minder van de bijrijdersstoel. Anita zag een beetje op tegen de steile hellingen met hellingproeven en het rijgedrag van de Palmeros. Omdat we in de toekomst allebei vast vaak op pad gaan op het eiland was deze werkvakantie begonnen met een huurauto met 2 bestuurders. En Anita is geslaagd. Het gaat prima. In het begin was een bochtje achteruit op een steile helling (vanaf ons huurhuisje) nog een angstige onderneming. Zondag, tijdens een grote rondrit over het eiland met veel haarspeldbochten en krappe weggetjes, reed ze als een volleerde Palmero.
Vanaf ons huurhuisje reden we via het noorden richting de hoogste toppen van La Palma. Het is een rit vol haarspeldbochten en met uitzicht op steeds wisselende landschappen. Boven op de toppen is het landschap ruig, rijden we tussen de wolkenflarden door en is het een stuk koeler dan beneden. Het huurautootje en de bestuurder doen het prima.
Via de oostkust van het eiland dalen we de centrale vulkaan weer af. De oostkust is vochtiger en groener. In één van de vochtige bossen is een wandeling naar een waterval. Deze korte wandeling stond al een tijdje op ons to-do-lijstje. Een heerlijke stop met lunch onder een groen bladerdak.
De terugtocht ging via de grillige noordkust. De weg loopt in het eerste gedeelte hoog boven zeeniveau. Ook deze rit reden we veel door de wolken. Het blijft een bijzonder verschijnsel om vanuit de wolken de zon in te rijden op de lager gelegen delen richting de zonnige westkust.
Gerard is de inbreker die onze spullen heeft gestolen uit het huisje onder de watertank.
Op La Palma wonen vrij veel mensen die op één of andere manier niet zo goed in de maatschappij passen. De meesten zijn Hippie-achtige types die hun dag vullen met muziek maken op het strand en ze leven van wat het land hun biedt. Hippies horen bij La Palma. Sinds er steeds meer leegstaande huisje worden verkocht en opgeknapt, blijft er steeds minder ruimte voor hen over. De meeste overgebleven Hippies hebben zich teruggetrokken in het onherbergzamere noorden van het eiland en wonen eenvoudig in vervallen schuurtjes of grotten.
Toen in februari in het huisje onder onze watertank werd ingebroken en een persoon zich de eigenaar van ons huisje had genoemd, werd er door de buren al snel gesuggereerd dat hij wel een Hippie moest zijn. Veel Palmeros hebben een hekel gekregen aan de mensen die minder goed in de maatschappij passen. Ze hebben namelijk de naam zich niet erg nuttig te maken, af en toe wordt er wat fruit gemist (waar de Palmeros echt een enorme hekel aan hebben) en steeds vaker bewonen ze een oude schuur op hun land en willen er niet meer weg.
dav
De inbreker van ons huisje onder de watertank is inmiddels al meer dan een maand geleden vertrokken. Tijdens een bezoek aan het grondstuk vanochtend kwam Jeroen de man tegen waardoor de inbreker is vertrokken. Het was de slordige en drukke neef van Vicente. In geuren en kleuren vertelde hij dat hij de clandestiene bewoner had zien schreeuwen tegen de opgetrommelde politie en toen hij zelf vroeg wat de man er deed, kreeg hij ook de volle laag. Maar het slordige en drukke neefje is niet bang, haalde thuis (hij woont iets verderop, in het familiehuis van Vicente) een groot kapmes en verzocht de clandestiene bewoner nogmaals maar veel dringender dat hij weg moest gaan. Daar had de gast blijkbaar niet van terug, binnen een uur was de inbreker verdwenen. Bij nader inzien was de onverzorgde en druk pratende kerel iemand die (niet alleen voor ons) de buurt een beetje in de gaten houdt en ook ons grondstuk vrij houdt van ongewenst gespuis. Beter een goede goede buur dan een verre vriend.
Na het voorval was niet alleen de inbreker, maar ook een groot deel van onze spullen verdwenen. Ons nieuw aangeschafte tuingereedschap en onze achtergelaten kleren waren met de inbreker mee. Sinds het begin van onze vakantie letten wij ongemerkt op de kleding van Hippie-achtige types. Misschien komen we Gerard wel tegen…
Stiekem hopen we van niet. Zeker sinds we vanochtend hoorden dat zijn vertrek met veel woorden en nogal wat geweld gepaard ging.
Vanmiddag maakten we een wandeling langs ons grondstuk. Een prachtige wandeling naar de rand van de Caldera de Taburiente, vanwaar je uitzicht hebt op de hele westkust van het eiland. We schreven er al eerder over in een blog. Op de terugweg kwamen we een strompelende man tegen….zijn T-shirt kwam ons erg bekend voor, en die sandalen…dat waren beslist de Teva’s van Anita…
Anders dan waar we de hele tijd van uit waren gegaan leek deze man helemaal geen Hippie-achtig type of Utopist. Het leek eerder een clochard, een zwerver. We schrokken er eigenlijk een beetje van. En wat doe je op zo’n moment?
We hadden hem kunnen aanspreken in ons beste Spaans. Maar met het verhaal van vanochtend in ons achterhoofd, onze gebrekkige beheersing van de taal en het idee dat wij van deze vieze man onze spullen zeker niet terug wilden, dachten we: is het allemaal wel de moeite waard? We zijn we maar doorgelopen. Met een dubbel gevoel… Op het terras even verderop, in het dorpje La Punta waren we er nog niet over uit. Maar met een biertje in de hand verdween het dubbele gevoel. Het blijft natuurlijk diefstal en we hopen hem nooit meer te zien, maar we hebben het in het leven beter getroffen dan hij.
De vaart zit er nog steeds flink in. We hebben ons zelf voorgenomen om deze 2 weken ook een beetje ontspannen vakantie te houden, en dat is maar goed ook. We hebben de eerste dagen al veel tijd besteed aan ons project. En er zijn veel mensen die willen helpen.
Afgelopen woensdag zijn we samen met Rogier, onze projectontwikkelaar, op het grondstuk geweest om even te overleggen wat we de komende tijd gaan doen. We hebben de plek van ons huis nog een keer goed doorgesproken, bekeken waar onze tuin en de vakantiehuisjes komen en gezien dat er op het terrein nog veel moet gebeuren voordat de huizenbouwer kan komen. We hadden ook nog even weer met Alexi afgesproken, de zoon van de eigenaar van de watertank naast die van ons. Onze buurman eigenlijk. Het is toch handiger communiceren als Rogier erbij is. We spreken af dat Alexi een offerte maakt voor het opruimen van de vlakke stukken op het terrein en dat hij nadenkt over het weghalen van de waterbuizen van het oude waterverdeelstation, die overal op het land liggen.
Volker is de makelaar die ons grondstuk in de verkoop had. We hebben een wisselende relatie met hem. Veel zaken zijn in het voortraject blijven liggen, trager gegaan dan voorspeld of heel anders gegaan dan we hadden afgesproken. Ondanks alles is de aankoop uiteindelijk goed gekomen, en, hoewel de makelaar zeker geen schoonheidsprijs verdient, kunnen we hem ook niet al te veel verwijten. En dat hebben we ook niet gedaan. We hadden donderdag een afspraak om even te horen hoe het ging met de registratie van het grondstuk. Alles blijkt eigenlijk zo goed als rond te zijn. Omdat hij een makelaardij heeft vroegen wij hem ook of hij niet een huisje wist waar wij vanaf augustus, tijdens de bouw van ons huis, kunnen verblijven. Hij gaf ons verschillende opties, waaronder zijn familiehuisje dat vanaf augustus niet meer verhuurd is. We zijn meteen gaan kijken. Het lijkt een serieuze optie al ligt het huisje wel een half uurtje rijden van het grondstuk.
Vrijdag was een vakantiedag. We zijn gaan wandelen in het gebied in de heuvels boven ons vakantiehuisje en ook boven het grondstuk waar we ons huis gaan bouwen. Het is een prachtig stukje eiland en van de wandeling zelf komt binnenkort een apart blog.
Terug in ons vakantiehuisje kwamen Berto en Yoya even langs. Gewoon om te horen hoe het met onze plannen gaat en natuurlijk om te horen of we al een beetje Spaans kunnen. We mailen al een tijdje met Berto, zoveel mogelijk in het Spaans, en we leren elkaar al aardig kennen. We kunnen Berto en Yoya gerust onze eerste Palmese vrienden noemen. En zij helpen ons niet alleen met ons project en de taal, maar hebben via een vriendin van de moeder van Yoya ook een huisje gevonden om tijdelijk te huren tijdens de bouw van ons huis. Ze bieden ook aan er direct even te gaan kijken, we mogen alleen niet binnen kijken. De vorige huurder was een jongen die de coronaperikelen in Madrid was ontvlucht en hij is pas een paar dagen geleden vertrokken. Het huisje is nog niet opgeruimd. Wat een mooi huisje, vlak bij het grondstuk, knus, maar groot genoeg en helemaal prima voor ons. Ook Poes mag mee, als zij belooft dat zij het interieur een beetje heel houdt. We gaan het vast doen, al hebben we het nog niet eens van binnen gezien. We zijn er nu al blij mee.
een streep door het huisje bij de watertank als tijdelijke woning
Het weer is de afgelopen dagen echt fantastisch. Vanuit ons vakantiehuisje kijken we uit over de zonovergoten landerijen om ons heen. Het is elke dag net even boven de 20 graden en als het zonnetje goed doorbreekt, zoeken we al snel een plekje in de tuin onder de bomen op.
Vakantiehuisje van Berto en Yoya
Natuurlijk zijn we afgelopen weekend een paar keer op ons grondstuk geweest. Soms alleen, om te zien hoe onze toekomst er uit gaat zien, soms met buren, kennissen en vrienden.
Maandag is weer een “werk”-dag. Vanochtend waren we op tijd op. We hadden zelf een afspraak geregeld met één van de bouwondernemingen voor het maken van een offerte. Zonder onze projectontwikkelaar. Deze aannemer is een Duitse aannemer, die we kennen via onze verkoopmakelaar. Tenminste, we dachten dat hij een Duitssprekende aannemer was. Hij blijkt slechts een paar woorden Duits te verstaan, en spreekt het zeker niet. Gelukkig had ook de Duitse verkoopmakelaar tijd gevonden om even mee te rijden. Overleggen in het Duits is voor ons toch veel makkelijker dan in het Spaans. Dat laatste gaat met een beperkte woordenschat, gebaren en Travis. Travis is een handig vertaalcomputertje dat wij al in Nederland hadden aangeschaft. Maar dit keer kon het gelukkig in het Duits. En we zijn blij dat we de relatie met de verkoopmakelaar in stand hebben gehouden.
Naast de aannemer is een murenbouwer meegekomen. Hij gaat een offerte maken voor de te bouwen muren rond ons woonhuis. Hij komt meteen met goede ideeën en we hebben het idee dat we hem vast terug zullen zien. Wel even afwachten tot we zijn offerte onder ogen krijgen natuurlijk.
Deze week zouden we een blog schrijven over de sneeuw van afgelopen week. Een positief blog, met foto’s van onze winterse wandeling van het weekend. Misschien wel de laatste winterse wandeling in Nederland. Jullie houden ‘m tegoed.
De eigendomssituatie van ons grondstuk op La Palma is de afgelopen 2 jaar een flinke kluif gebleken. Anderhalf jaar heeft het geduurd na de aankoop om het kadaster zo te wijzigen dat het grondstuk op onze naam kon worden overgeschreven. Tijdens het proces van de kadasterwijziging, bleek er een half jaar geleden een “Utopist” in het huisje-zonder-dak, op het grondstuk te verblijven. Het grondstuk was nog niet van ons en na aandringen bij de verkoper, werd de “Utopist” uit het huisje gezet. Dit was niet zonder slag of stoot gegaan, de man had er een zootje van gemaakt en had daarna zijn tijdelijke woonruimte verbrand achter gelaten. Maar goed, op afstand raakte ons dat niet zo, het huisje-zonder-dak was voor onze plannen niet zo belangrijk. En afgelopen december was de overdracht rond en werden we eindelijk de enige eigenaar van ons grondstuk aan de Camino La Planta in La Punta.
dronefoto grondstuk in de droge zomer vorig jaar. “Utopist-1” is er nog in het huisje-zonder-dak
“Utopist-1” is weg
Op ons grondstuk staan 2 oude gebouwen. Het huisje-zonder-dak, met zijn deels verbrande interieur nauwelijks een huisje te noemen, en een grote watertank van ongeveer 350 kuub, met daarvoor een ruime stenen schuur waar de leidingen van de tank uitkomen. Deze schuur is nog in een redelijke staat. We willen er later een materialenhok van maken voor onze tuinspullen. Omdat we de komende tijd vaker naar La Palma gaan om dingen te regelen voor de bouw, willen we de schuur gebruiken om alvast dingetjes op te slaan.
watertank links met daar tegen aan de stenen schuur
Het schuurtje heeft vroeger een slot gehad. Omdat niemand daar meer een sleutel van had werd deze net voor onze eerste bezichtiging, nu bijna 2 jaar geleden, verwijderd. Toen wij eind vorig jaar het grondstuk definitief hadden gekocht, hebben we er op onze laatste vakantiedag onze werk- en zomerkleren achtergelaten. Ook konden we er mooi onze nieuw aangeschafte zagen, tangen en overige tuinspullen in kwijt. Bij de plaatselijke bouwmarkt hadden we in ons beste Spaans een slot gekocht, zodat onze spullen veilig zouden zijn tot ons volgende bezoek.
Gisteren kregen we van onze projectontwikkelaar bericht dat er mensen waren gesignaleerd op ons grondstuk. Vandaag kregen we er foto’s bij. Het slot dat wij zo netjes op de deur hadden gemaakt, was opengebroken. Vervangen door een ander slot. Op de deur was met de groene verf die wij binnen hadden bewaard voor het uitlijnen van de gebiedsgrenzen, de naam van de clandestiene bewoner geschreven. We vrezen het ergste voor de rest van onze spullen in de schuur.
“Utopist-2”
Wij hebben altijd het rooskleurige idee gehad dat La Palma een beetje een paradijsje is. De bewoners zijn er erg aardig, iedereen leeft er op zijn eigen manier en mensen hebben respect voor de manier waarop anderen leven. Vrijheid, blijheid. Een bekende op La Palma vertelde ons eens dat criminaliteit op het eiland eigenlijk niet voorkwam. Dit sprak ons erg aan en heeft zeker een rol gespeeld in de overweging om naar dit prachtige eiland te emigreren.
Het afgelopen anderhalf jaar is ons rooskleurige idee al een paar keer flink op de proef gesteld. Vandaag worden we extra op de feiten gedrukt. Onze projectontwikkelaar heeft contact gezocht met de lokale politie om de clandestiene bewoner uit onze schuur te krijgen. Gisteren en vandaag waren het helaas alweer feestdagen in de regio en de politie had nog niet veel zin om iets te ondernemen. Hem werd de suggestie gedaan dat het mogelijk met een paar sterke mannen op eigen initiatief sneller en beter zou gaan…een weg die wij (zeker op afstand) liever niet willen bewandelen. Morgen gaat hij opnieuw contact opnemen met de lokale politie, en eventueel met de eilandpolitie.
Wij vinden het allemaal erg verontrustend. Het gemak waarop iemand inbreekt in een gebouw van een ander en er vervolgens doodleuk zegt te wonen, en de reactie van de politie op een dergelijk voorval. We vrezen voor onze persoonlijke dingen die we er hebben achtergelaten. Maar bovenal, vinden we het erg jammer dat ons geïdealiseerde eiland toch veel minder een paradijs lijkt dan gedacht.
Vanochtend een vreemde vogel gespot in onze tuin in Voorthuizen. Een groene specht. We hadden ‘m nog nooit eerder gezien. De kleurrijke hemelbewoner kondigt een weersverandering aan. Vanavond gaat het sneeuwen en gaat de oostenwind aantrekken. Het wordt winter in Nederland. Met veel sneeuw en volgende week strenge vorst. Pak de schaatsen maar uit de kast. De specht kondigt met zijn kruin ook een weerswaarschuwing aan, vanavond code rood. We graven ons dit weekend in bij de kachel met hutspot, een winterbiertje en mappen vol oude vakantiefoto’s.
Ook op ons zomerse toekomstige eiland heeft de winter toegeslagen. Sneeuw op hoger gelegen toppen en temperaturen van maximaal 10 graden, dat hebben wij tijdens onze vakanties van afgelopen jaren nooit meegemaakt. In ons vorige blog schreef ik al dat het de laatste weken flink had geregend, waardoor het landschap langzaam groen is gekleurd. De aanhoudende subtropische lage drukgebieden die de sneeuw op de toppen brachten, hebben de afgelopen week ook weer flink regen gebracht op de hoogte van ons grondstuk. Toch kan alle regen van afgelopen tijd voor de oplettende Palmero geen verassing zijn. 18 december heeft Anita, koningin van de regen, in hoogsteigen persoon een stuk land gekocht op het eiland. En waar Anita komt, komt ook de regen. Dat wordt nog wat de komende jaren. We worden vast als vorsten onthaald.
foto Siepko Wenning, www.lapalma-oceaanzicht.nl
Regen is in deze tijd van het jaar op La Palma niet uitzonderlijk. In een gemiddeld jaar regent het aan de westkant van het eiland 4 a 5 perioden lang een dag of 4 achter elkaar flink. Dat telt op naar iets minder dan de helft van de jaarlijkse regenhoeveelheid die wij in Nederland gewend zijn. In het 2e jaar dat wij op La Palma op vakantie waren, ver voor wij plannen kregen om ons daar te vestigen, kregen wij ook bezoek van zo’n lage drukgebied. Twee-en-een-halve dag zaten we binnen op de oncomfortabele Spaanse bank in een klein vakantiehuisje in Los Llanos. Hoewel de aardige eigenaresse van het vakantiehuisje ons binnenverblijf zo aangenaam mogelijk probeerde te maken, waren we blij dat we op dag 3 weer naar buiten mochten. Naïef als wij waren dachten we dat we na dagen regen best een wandeling konden maken in de grote kloof die centraal op het eiland ligt. Op de weg er naartoe bleek al dat wij ons lelijk hadden vergist. De regen had zand en rotsblokken op de wegen achtergelaten, en de normaal zo rustieke droge kloof was veranderd in een woeste stroom bergwater.
Een dag later waren de meeste wegen weer toegankelijk. We besloten naar de nattere oostkant van het eiland te gaan voor een mooie wandeling langs de bronnen van Marcos en Cordero. Ook de oostkant van het eiland had een flinke plens regen meegekregen en het bezoekerscentrum aan het begin van de wandeling was nog dicht. Op de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum stond nog 1 stel andere wandelaars en een taxi. Uit het gesprek met de taxichauffeur konden wij, met het hele kleine beetje Spaans dat wij kenden, opmaken dat de taxi ons een stuk omhoog kon brengen naar Casa del Monte, een huis aan de voet van de bronnen. Het was zijn eerste rit omhoog na de regen…
We hadden in onze reisgids al gelezen dat het mogelijk moest zijn om vanaf Casa del Monte terug te lopen naar het bezoekerscentrum. Een wandeling van 12 kilometer, maar met een daling van ongeveer 1.000 meter. Tijdens de bochtige rit omhoog, door de modder van de onverharde weg kwamen we alleen een boswachter tegen. Uit het gesprek begrepen wij dat de route deels toegankelijk zou zijn, maar het advies was eigenlijk om terug te keren. Bij Casa del Monte aangekomen, besloten onze medepassagiers direct met de taxi terug te rijden. Wij maakten ons op voor een wandeling, we zien wel hoe ver we komen.
De wandeling begint langs een irrigatiekanaal. Met wat klauterwerk kan je deze volgen door in totaal 13 tunnels die zijn uitgehakt in de bergwand. De wolken en de mist om de berg waren gelukkig nog niet verdwenen, zodat we geen idee hadden van de dieptes naast het pad. In één van de laatste tunneltjes stuiten we op een groep werklui met hamers en houwelen. Zij waren bezig geweest om het wandelpad vrij te maken en waren op de weg terug. Wij begrepen van hen dat het pad verderop begaanbaar was, maar dat de leuningen hier en daar waren weggespoeld. Als we voorzichtig waren moest het mogelijk zijn de wandeling te vervolgen.
Het werd een schitterende wandeling. Zonder vergezichten, langs volle watervallen, met enkele spannende passages en een glibberige afdaling door dicht laurierbos.
Toen wij jaren later deze wandeling nog eens maakten, zonder wolken en met vergezichten, waren we blij dat het de eerste keer zo mistig was geweest rond het pad. Hierdoor hadden we de duizelingwekkende dieptes naast het pad-zonder-relingen gemist en konden we zonder hoogtevrees de tocht in alle rust uitwandelen.
Gisteren kregen we een mail van Berto. Berto is de eigenaar van een vakantiehuisje waar we al meerdere keren zijn geweest. Hij is een Palmero die goed Engels spreekt en ons al meerdere goede tips heeft gegeven. In december zijn we in het familiehuis van Berto geweest om daar rond te kijken en kennis te maken met de rest van de familie. In de laatste week is hij zelfs met een aannemer bij ons land geweest en hielp hij met tolken. Erg fijn om hem en zijn familie te leren kennen. Afgelopen week hadden we hem een mailtje gestuurd om hen op de hoogte houden van de laatste ontwikkelingen en om hem nogmaals te bedanken.
Al dit weekend kregen een uitgebreide mail terug. Geduldig legde hij uit hoe lastig het soms kan zijn op La Palma om dingen te regelen. Bijvoorbeeld de registratie van een grondstuk. Wij hadden in onze vakantie van hem al gehoord dat zij daar tijdens de bouw van het vakantiehuis vaak tegen aan liepen. Ze hebben geleerd er gelaten mee om te gaan. Zorgen maken over de uitkomst heeft niet zo veel zin en meestal komt het uiteindelijk wel goed. Het duurt alleen vaak langer dan gedacht. Ook zij hadden in het begin een probleempje met de grenzen van het perceel. Vanuit vroegere tijden is het nou eenmaal niet altijd even duidelijk hoe de landsgrenzen lopen. Als iedereen zoveel land heeft als hij zegt, dan is La Palma twee keer zo groot. Oftewel, ook de problemen die wij ondervonden met de aankoop, de hoge offerte van de architect en de onduidelijke eigendomssituatie van de weg bovenlangs, we zullen zien dat het uiteindelijk goed gaat komen. Geduld is een belangrijke eigenschap voor nieuwkomers op La Palma.
Vakantiehuis van Berto en Yoya
Uit onze mail klonk waarschijnlijk wat teleurstelling over de gang van zaken door. Daarom was hij als verrassing naar ons land gereden en had een aantal foto’s gemaakt. Om onze motivatie op te vijzelen. Het is de laatste jaren erg droog geweest op La Palma maar een restant van een subtropische storm bracht daar eind december verandering in. Het heeft net na onze terugkomst een paar weken flink geregend. En regen is voor de Palmero’s net zoiets als sneeuw voor de Hollanders. Iedereen is blij dat het stof uit de lucht is, dat de waterbassins weer gevuld worden en dat het eiland weer groen kleurt. Het verschil is duidelijk, hieronder eerst de foto’s die wij tijdens de aankoop van het grondstuk maakten en de foto’s die Berto maakte afgelopen weekend. Daar wordt ook een nieuwkomer blij van. La Palma doet zijn naam weer eer aan als Isla Verde. Het eiland heeft een groen jas aangetrokken, versierd met bloeiende bloemen. Ons stukje eiland, maar ook de omgeving ziet er ineens weer een stuk aantrekkelijker uit.
Het was goed voor ons om deze opsteker te krijgen. Een vrolijk bericht maakt het wachten een stuk makkelijker. We vinden het sowieso prettig als er berichten komen uit La Palma. Zelfs bij een minder goed bericht hebben we in ieder geval het idee dat we invloed hebben op de voortgang van het project. En dat is precies waar Berto ons voor waarschuwt. Wij willen door, zijn advies is gelaten afwachten, het komt vaak wel goed.
Net als het eiland zelf, en ons stukje eiland in het bijzonder. Na een lange periode van droogte lijken de bomen dood en de grond kaal. Het land wacht geduldig af. En als de regen komt, blijkt het een stuk minder dor dan gedacht en als het eiland zijn groene jas heeft aangedaan is het alsof de droogte nooit heeft bestaan. Geduld is een belangrijke eigenschap op La Palma.
De les van Berto gaat een belangrijke les zijn de komende tijd. Geduldig afwachten…het wordt nog een hele opgave. We gaan ons best doen. Uiteindelijk gaat het goed komen. Als we zijn foto’s zien begint het toch echt te kriebelen. Nog 6 maanden en dan gaat dat echt gebeuren.
Afgelopen week waren we te gast in het familie-vakantiehuisje van Berto en Yoya in La Punta. Tussen alle perikelen door leek het ons een goed moment om onze toekomstige omgeving beter te leren kennen. We trokken de wandelschoenen aan en volgden vanaf Arecida het Koningspad, de oude hoofdroute rond het eiland, naar La Punta. Even voorbij La Punta komt het Koningspad langs Ons Grondstuk.
Het is een mooie route. Vlak op z’n Palmees, wat betekent dat het eindpunt en het beginpunt ongeveer op dezelfde hoogte liggen. Onderweg is het pad natuurlijk nergens vlak, het eiland is steil met overal kloven en richels. De route van vandaag is ongeveer 2-en-een-halve kilometer heen en dezelfde weg terug. De heenreis duurt een klein uur, zeker als je zo vaak stopt als wij. De mooiste uitzichten onderweg zijn natuurlijk die richting Ons Grondstuk.
In La Punta zijn 2 kleine supermarktjes en 2 barretjes waar je een eenvoudige maaltijd kunt krijgen. Bij een van de barretjes hebben we in het verleden een keertje een cortado (koffie) gedronken met onze projectontwikkelaar en de architect toen we op weg waren naar Ons Grondstuk. Dit keer waren we benieuwd naar het andere barretje. Gewoon om te zien wat voor volk daar kwam en of het misschien wat was voor ons en onze toekomstige gasten.
Het barretje blijkt net als veel barretjes op La Palma meer op een kantine dan een bruin café. Het eten is eenvoudig, maar smaakt eigenlijk prima en de barvrouw Isabella heeft duidelijk aardigheid in haar werk. Het terras is deels gevuld met Duitssprekende gasten, die blijkbaar in de buurt wonen, binnen zitten voornamelijk mannen aan de bar die zo te zien net uit hun werk komen, kortom: een echte plaatselijke bar. Het komt ons allemaal erg gemoedelijk over. We gaan hier zeker terug komen.
Het wordt al donker als we terug lopen. En als het op La Palma donker wordt, dan word het snel donker. Schemering is een Nederlands woord, hier gaat het licht aan of uit. Een groot voordeel, op La Palma is dat de nachten nooit zo donker worden als In Nederland. De lucht is er vaak zo helder dat alleen het licht van de sterren al voldoende is om ’s avonds je weg terug te vinden. Overdag maar ook ’s nachts is het een prachtig eiland.
Helaas nog niet veel nieuws over de definitieve aankoop van ons grondstuk. In augustus heeft het proces stil gelegen vanwege vakantie. Vorige week kregen we het bericht dat onze verkoper een afspraak had bij de notaris. Daarna zou hij de verkopend makelaar op de hoogte brengen van de stand van zaken. Dat blijkt lastig te zijn, onze verkoper is erg druk met zijn bouwbedrijf. Volgens ons begint de tijd nu wel te dringen. Voor de overdracht moet het grondstuk op zijn naam staan. Dat betekent dat de buren moeten instemmen met de eigendomsgrenzen. Dat hadden we in een eerder blog al geschreven. Ook moet de voorgenomen kadasterwijziging een maand ter inzage liggen bij de gemeente. En dat allemaal voor de einddatum uit het voorlopige koopcontract, 31 oktober. De verkopend makelaar zit er bovenop maar de einddatum komt op deze manier snel dichterbij. Vamos a ver.
Ondertussen gebeurt er wel van alles op La Palma. Via verschillende blogs volgen wij het nieuws daar.
In augustus is er een grote brand geweest in het noordwesten van La Palma bij Garafia. Dagenlang zijn honderden brandweerlieden bezig geweest om het te blussen. Even leek de brand door de draaiende harde wind richting Puntagorda te gaan. De vrienden die we daar inmiddels hebben leren kennen hebben een spannend weekend meegemaakt. Gelukkig voor hen draaide de wind weer en is Puntagorda gespaard gebleven.
In Nederland is dit jaar een flinke hittegolf geweest met on-Nederlandse temperaturen. Ook op La Palma is het de laatste maanden vaak erg warm, met uitschieters naar de 40 graden. Perioden van warm weer komen vaker voor op La Palma. Deze worden meestal veroorzaak door een calima, een oostelijke wind uit de Sahara die warmte en veel woestijnzand meeneemt. Dit jaar was een aaneenschakeling van calima’s. De bosbranden waren hier natuurlijk een gevolg van. In onze voorbereiding gingen we toch uit van een milder klimaat.
Ondertussen is Spanje in zijn geheel als oranje gebied aangemerkt vanwege de corona-pandemie. Dat er op La Palma niet veel besmettingen zijn wordt hierin niet meegewogen. Heel Spanje is risicogebied. Dat betekent ook dat Transavia al zijn vluchten tot eind oktober vanwege het aantal annuleringen heeft geschrapt. Dat kan nog lastig worden als wij plotseling moeten afreizen om een definitief koopcontract te gaan tekenen.
Vandaag het bericht dat er in de buurt van Tijarafe een brand is uitgebroken. Gelukkig al weer onder controle maar de kans dat er meer branden uitbreken is groot met de extreme droogte en hoge temperaturen. Voor de lezers die Anita al langer kennen….het wordt tijd dat we die kant op gaan. Anita zorgt namelijk voor regen. Als Anita komt, worden de woestijnen groen, stromen de meren vol en staan de boeren vol ongeloof omhoog te staren met hun monden open. Ik denk dat La Palma wel wat Anita kan gebruiken. En Anita wat La Palma. En Jeroen ook.
Stap voor stap gaan we in Nederland verder met de voorbereidingen. Eerst de verhuizing naar ons tijdelijke huisje in Voorthuizen. De verhuisdozen zijn er al, op naar de volgende stap!
Wij hebben al veel mensen verteld oven onze plannen om naar La Palma te emigreren. Niet iedereen kan zich een voorstelling maken van dit mooie eiland. Een paar terugkerende vragen waren: Heb je zeezicht? Hoe zit het met de stranden? Kan je vanuit jullie huisjes lopend naar het strand?
Over de eerste vraag kunnen we kort zijn. Als het lukt om geen zeezicht te hebben op La Palma heb je zicht op de oude vulkaanrug in het midden van het eiland en hoef je je alleen maar om te draaien.
De stranden op La Palma zijn niet zo talrijk als op de meer bekende Canarische Eilanden. De kust is steil en heeft weinig platte stukken die geschikt zijn voor grote stranden. Omdat het eiland vulkanisch is zijn de meeste stranden zwart. Behalve bij Santa Cruz, waar speciaal voor de toeristen het strand opgehoogd is met saharazand. Wij zijn geen strandgangers, en zeker niet van het type zonaanbidders. Wel vinden we het heerlijk om bij het geluid van de golven een terrasje te pakken of verse vis te eten. Als je naar het strand wilt ontkom je er meestal niet aan dat je een flink stuk naar beneden moet rijden en vaak ook nog lopend een behoorlijke afstand moet overbruggen.
Hieronder een rondje La Palma met (ons bekende) stranden. We beginnen in het Noorden, tegen de klok in.
In het noorden van zijn vrijwel geen stranden. Meestal loopt de kust daar de laatste paar honderd meter steil naar beneden. In het noordwesten, tussen Puntagorda en La Punta zijn een paar kleine strandjes. Het is wel een uitdaging om deze strandjes te bezoeken. Je rijdt met de auto zo ver als je kunt naar beneden. Daarna loop je met je parasolletje en picknickmandje verder naar beneden. Op de meeste plekken betekent dit zo’n 200 meter hoogteverschil naar beneden via trapjes en rotspaden. Als je beneden bent hoop je dat de wind niet vanuit zee waait, anders ben je waarschijnlijk nat voordat je de zee bereikt hebt. Ook moet je je realiseren dat je na het strandavontuur dezelfde 200 meter weer omhoog moet klauteren. Ervaren strandgangers waarschuwen alvast dat je ook voor de terugweg voldoende water moet meenemen.
In het westen, ten zuiden van La Punta, zijn meer stranden die makkelijk met de auto te bereiken zijn. In Puerto de Tazacorte is een mooie golfbreker gemaakt waardoor je veilig kunt zwemmen. Nog steeds is het belangrijk om wat afstand tussen de zee en je handdoek te houden. Soms kunnen er ineens hoge golven langskomen die jou en je picknickmandje meenemen. Iets zuidelijker in Puerto Naos, zijn meerdere stranden waar het op zondagen lekker druk kan zijn met hele families die een dagje naar zee gaan. Dit is ook de enige plek aan de zonnige westkust waar het wat drukker is met toeristen, er staat zelfs een ruim opgezet hotelcomplex. Na het hotelcomplex wordt de kust al snel rustiger en even ten zuiden van Puerto Naos houden de strandjes op maar is het voor rustzoekende toeristen prima aanschuiven bij de lokale bevolking op de kleienstrandjes van La Bombilla en El Remo.
Verder naar het zuidwesten zie ik op de kaart nog meer kleinere strandjes. Ooit ergens koffie gedronken onderweg, daar moeten we in de toekomst nog eens vaker langs.
Om de zuidelijke bocht van het eiland ligt op hoogte het dorpje Fuencaliente. De rotsige kust biedt niet veel meer dan droge kale vulkaantopjes en zoutvelden. Een verlaten ruigte die het best is te vergelijken met Mordor uit Lord-of-the-rings.
Aan de zuid-oostkant zijn een paar kleine strandjes die via smalle kronkelweggetjes te bereiken zijn. Aan het eind van een van deze kronkelweggetjes ligt Playas Arenas Blances, een klein vissersdorpje met een vuurtoren en een leuk restaurantje. Hier hebben we al een aantal keer wat uurtjes doorgebracht op weg naar de luchthaven als we de late vlucht terug hadden. Lekker verse vis eten voordat de terugreis begint.
Aan de oostkant, in het midden van het eiland ligt de luchthaven met daarnaast de hoofdstad van het eiland, Santa Cruz. Hier staan ook enkele grotere hotelcomplexen. Zeker in Santa Cruz is de laatste jaren gebouwd aan een royaal strand. In alle jaren dat wij op La Palma komen, zijn wij slechts 1 keer op dit strand geweest. Op en of andere manier heb ik altijd het idee dat dit deel van het eiland een beetje in de schaduw van de berg staat. Misschien komt het ook omdat er aan deze kant bijna altijd wolken tegen de berg hangen, die er voor zorgen dat de zon al aan het eind van de middag is vertrokken.
Verder in het noordoosten is vanwege de noordoosten wind de golfslag zo sterk dat strand bijna geen optie is. Bij Charco Azul is (met Europese subsidie) een klein strandje ontstaan door een heleboel grote betonblokken in zee te gooien als een soort baai. Het is er vaak erg rustig. Er zijn in die omgeving ook een aantal zwembaden uit de rotsen gehakt waar je zonder al te hoge golven kunt zwemmen. De mooiste zijn in San Andres en in het noord-oostelijke puntje van het eiland in La Fajana. Beide prima plekken voor een plons in zee en zeker in la Fajana voor een café cortado onder de parasol.
En dan de vraag of je vanaf ons toekomstige huis naar het strand kunt lopen. Dat is mogelijk maar dan is het niet handig om veel strandspullen mee te nemen. Onze huisjes liggen op zo’n 550 meter boven zeeniveau. Het grondstuk waarop we onze huisjes gaan bouwen ligt aan één van de grote wandelroutes van het eiland, en je kunt de wandelroute makkelijk volgen naar Puerto de Tazacorte. In december hebben deze wandeling voor het eerst gedaan. Eerst naar de kraterrand met schitterend uitzicht over het dal rond Los LLanos de Aridane. Daarna volgt de afdaling. Rechts het boerenland rond La Punta met de bananenplantages, links de kraterrand met een steile afgrond. Het laatste stuk gaat via haarspeldbochten met beneden het uitzicht op zee en ver beneden het strand en de haven van El Puerto. Geen aanrader als je veel last hebt van hoogtevrees, maar het pad is eigenlijk prima, voldoende breed en omgeven door muurtjes van rotsblokken. Na een afdaling van anderhalf uur ben je beneden en sta je midden op de boulevard, aan het strand en tussen vriendelijke terrasjes. Uitpuffend onder een parasol kijk je terug tegen de steile helling waar je vandaan bent gekomen. Dan smaakt het biertje extra goed. Als de zon in de zee zakt zijn er in El Puerto een paar aardige restaurantjes voor tapas of verse vis, en daarna lekker met de bus terug naar La Punta. Bus gaat elk uur en kost €1.50, een koopje in vergelijking met een pittige wandeltocht terug omhoog!
De belangrijkste godsdienst op La Palma is het katholicisme. Al zijn de meeste Palmeros niet streng gelovig, de feestdagen worden uitbundig gevierd. Dit merkten we vorig jaar toen we rond deze tijd op vakantie gingen. Op zowel 1 mei, dag van de arbeid, als op 3 mei, de dag van het kruis, zijn de meeste winkels gesloten. De Palmeros vieren de feesten vaak overdag met de hele familie en met een royale maaltijd die de hele dag duurt. Op La Palma zijn veel dagen een officiële feestdag. Veel meer dan wij in Nederland gewend zijn.
Gisteren zijn in Spanje de strenge lock-down maatregelen iets versoepeld. De bewoners mogen in vaste tijdvlakken weer naar buiten om bijvoorbeeld te sporten. Op deze manier wordt de komende tijd in fases het beleid beetje bij beetje versoepeld. De vrijheid die wij hier hebben met onze versie van de lock-down, zal daar nog wel even duren. Ik verwacht dat de Dia de la Cruz vandaag nog voornamelijk thuis wordt gevierd. Maar heel langzaam gaat het gewone leven ook op La Palma toch weer terug naar normaal. We merken dit aan de reacties die we krijgen van onze projectontwikkelaar, de architect en de verkopend makelaar. Een paar weken lagen we boven op de stapel, ze hadden weinig anders om handen. Daardoor hadden we regelmatig contact en hadden we het gevoel dat ons project toch aardig op schiet. De laatste week wordt het weer stiller. Komende week afwachten of we toch nog weer hoog genoeg op de stapels terecht komen, zodat wij ook het idee hebben dat er iets gebeurt.
Vandaag bij ons thuis geen Dia de la Cruz, maar wel een rustige zondag met de tuin op z’n voorjaars-best. De blauwe regen die over de pergola groeit staat flink in bloei. Als wij op La Palma wonen willen wij ook bij elk huisje een pergola. Liefst begroeid met veel bloemen.
Plaza de Espana, Tazacorte
Dat moet geen probleem zijn. Alles wat je daar water geeft, gaat groeien, volgens mij kun je een stok in de grond zetten, die, als je hem maar genoeg water geeft, zal veranderen in een stokkenboom.. Een voordeel van het subtropische klimaat. De zon op La Palma is veel krachtiger dan in Nederland. Zeker voor vakantiegangers in de winter is het belangrijk om de eerste dagen van de vakantie een beetje uit de zon te blijven. Daar kan onze winterbleke huid niet tegen. We zijn elke vakantie verrast hoe fel de zon is. Dan is een natuurlijke overkapping naast de jacuzzi een prima plan.
