Leuk

Nadat wij in december eindelijk het landstuk op onze naam hadden staan zei Roger, onze aankoopmakelaar: dit was het lastige stuk, nu gaat het leuk worden. Eenmaal thuis leek het wel alsof er maar heel traag af en toe iets gebeurde. De meeste tijd ging op aan het wachten op nieuws van de architect en wanneer hij nou eindelijk de aanvraag voor de vergunningen zou in leveren bij de gemeente. We hadden de hele tijd de hoop dat we meer vat op de situatie zouden krijgen en regelmatig zeiden we tegen elkaar: “nu is het blijkbaar leuk”, maar zo voelde het niet. We hadden vorig jaar al gemerkt dat er meestal pas echt iets gebeurde als we op La Palma waren. En afgelopen dinsdag is dat gelukt. We zijn weer op La Palma. En direct ging het project weer aan. En het wordt leuk. En in de drukte van de afgelopen dagen is er zo veel te doen dat zelfs een blog schrijven er bij in schiet. Weken is er vrijwel niets te melden, en afgelopen dagen is er elke dag genoeg voer voor meerdere blogs. Ik begin bij het begin.

We vlogen vanaf Düsseldorf. Twee dagen voor de vlucht allebei even snel een negatieve corona-test ophalen en dinsdagochtend op tijd op pad met een thermoskan koffie en koekjes voor onderweg. Het was ons bij het inchecken niet gelukt 2 stoelen naast elkaar te boeken. Tijdens het inleveren van de koffers bleek het toch mogelijk en kregen we 2 ruime stoelen bij de nooduitgang. We kregen gelijk het gevoel dat het tijdens deze werk-vakantie goed ging komen, zou het leuke gedeelte dan toch echt beginnen? De vlucht verliep soepel en ook het ophalen van de koffers en de auto ging in sneltreinvaart. Het vliegveld op La Palma ligt aan de vaak bewolkte oostkant van het eiland. Ons grondstuk en ook het huisje van Berto en Yoya, waar we ook deze keer verblijven, ligt aan de westkant. We vinden het altijd een wonderlijk verschijnsel als we de weg omhoog rijden naar de pas door de bergrug die het oosten en en westen van het eiland van elkaar scheiden. Als we de tunnel inrijden, is het donker en rijden we in de wolken, als we eruit rijden: “pling” daar is de zon.

We hopen deze vakantie eigenlijk 2 dingen voor elkaar te krijgen. Als het goed is gaan we contact hebben met 4 aannemers om onze plannen door te spreken en om offertes voor de bouw te krijgen. Daarnaast hopen we dat we een huurhuis kunnen regelen voor de periode dat ons huis wordt gebouwd. Het is een beetje afhankelijk van de planning van de aannemer, maar eigenlijk hebben we al besloten dat we per 1 augustus uit Nederland vertrekken.

Natuurlijk waren we benieuwd hoe ons grondstuk er bij lag. Het huisje van Berto en Yoya ligt vlak bij ons grondstuk. En nadat we onze koffers hadden weggebracht, zijn we gelijk even gaan kijken. Ongelofelijk wat er allemaal gegroeid was in de afgelopen maanden. Er was bijna geen doorkomen aan. Van het opruimen in onze vorige vakantie was niets meer terug te zien, het land was compleet overwoekerd. Dat betekent werk aan de winkel om het land weer enigszins begaanbaar te krijgen.

De zwerver had helaas bijna al onze spullen meegenomen. We hadden er al een beetje rekening mee gehouden. Natuurlijk was dat minder leuk, al viel het ons mee dat hij er niet een rommeltje van had gemaakt. Eigenlijk zag het er nog best netjes uit en was alleen het slot samen met onze spullen verdwenen. Alleen de Nederlandstalige reisboekjes waren achtergebleven. Op het moment dat wij daar rondliepen zagen we dat we in de gaten gehouden werden door 3 mannen die op het hoger gelegen grondstuk stonden. Toen wij naar hen toe liepen om ons, in ons beste Spaans, voor te stellen, bleek 1 van de mannen Vicente te zijn, de eigenaar van de weg boven ons. Het bleek meteen een leuk contact. Hij had nog een huisje boven de weg dat in de verkoop zou gaan, we konden gelijk wel even kijken. Eén van de wilde ideeën van Jeroen was om dit huisje met grondstuk erbij te kopen, het te verbouwen tot ons tijdelijke woonhuis en het daarna te verhuren als extra vakantiehuisje. Per telefoon werd een neef opgetrommeld die de sleutel kwam brengen. Het was al snel duidelijk dat het voor ons niet geschikt was, vanaf 1959 had er niemand meer gewoond, het moest volledig worden gerenoveerd en het bijbehorende land dat verkocht werd was meer dan 10.000m2. Vicente had er een flink bedrag voor in zijn gedachten. Goed om te zien, maar een mooi project voor iemand anders.

Vlak voordat we weg wilden gaan kwam nog iemand langs. Zijn familie bleek de eigenaar te zijn van de watertank naast onze watertank. Het is het stukje land dat aan het eind van ons aankoopproces eerst wel en later toch niet aan ons verkocht kon worden. Wederom in ons beste Spaans een gesprekje aangegaan. Alexi blijkt een aardige gast en hij biedt aan om te helpen met het schoonmaken en het opruimen van het grondstuk. Hij heeft een pala, een soort kraantje met shovel. Zijn broer blijkt in de oud ijzerhandel te zitten en samen kunnen zij helpen met het verwijderen van de ijzeren buizen die overal nog op het land liggen. We spreken af dat hij een offerte maakt en dat we later deze week elkaar weer treffen om de planning af te stemmen. Als we terug rijden naar ons vakantiehuisje is de zon al een heel eind richting de horizon vertrokken. Zo ben je thuis aan het afwachten wat er allemaal nog moet gebeuren en binnen 1 dag op het eiland gebeurt er te veel om op te noemen. En dat voelt goed. We kunnen vooruit, we hebben er zin in, het wordt leuk.