Het is warm op La Palma. De zomer was al pittig warm, ook de nazomer heeft ons deze week verrast met een flinke calima met temperaturen ruim boven de 30 graden. De “Veranillo de San Miquel” zorgt er deze week voor dat we het werk in de tuinen even laten voor wat het is en de rest van het interieur van de vakantiehuisjes af maken.
Gisteren zijn we de hele dag op pad geweest langs interieurzaken verspreid over het eiland. Het lukt ons steeds beter om leuke decoraties en sfeervolle meubeltjes te kopen. We proberen de inrichtingen van de huisjes een eigen sfeer te geven. En omdat het binnen niet moet lijken op het interieur van een woonwinkel of de Ikea, moesten we ook zelf aan de slag.
Ik vind het leuk als een interieur een knipoog geeft naar vroeger. Een binding met de situatie van weleer. Voordat wij ons terrein kochten was de finca een plantage met avocadobomen. Voor de watervoorziening was aan de bovenkant van het grondstuk een grote watertank met een huisje dat wij later Casa Gerard zijn gaan noemen. Casa Gerard was het verdeelstation voor de waterbuizen vanuit de watertank. De meeste ijzeren buizen waren van een enorm formaat en we hebben ons altijd afgevraagd wat de bedoeling was van de oorspronkelijke eigenaar. Misschien had hij wel het idee om een veel groter gebied via zijn watertank van water te voorzien. Toen wij het grondstuk overnamen merkten we al snel dat de wirwar van dikke roestige ijzeren buizen niet veel verder liep dan ons perceel en dat de functie van alle buizen veelal was overgenomen door zwarte kunststof slangen. Wellicht had de tijd zijn vroegere ambitie ingehaald. Eén van onze eerste taken was het opruimen van de wirwar aan enorme ijzeren buizen die verspreid over ons grondstuk onder de struiken en dode avocadobomen tevoorschijn kwamen.
Alexi hielp ons vanaf het begin met het opruimen van ons grondstuk. Met grote pala’s schoof hij het terrein schoon en harkte hij de ijzeren waterbuizen bij elkaar. Omdat wij geen functie zagen in de roestige buizen verkochten we de meesten aan hem in ruil voor een deel van de graafwerkzaamheden. Ik denk dat de meeste buizen rechtstreeks naar een oud-ijzerhandelaar gingen. Een klein deel van de buizen hielden we achter om later ‘nog ergens’ voor te gebruiken.
In de loop van de tijd ontstond het idee om een paar van de oude roestige buizen te gebruiken als poten onder de bartafels in de vakantiehuisjes.
Allereerst zaagde Jeroen de buizen op lengte. Het is de bedoeling om de oude aansluitingen van de buizen te gebruiken als voetstuk. De buizen hoeven zeker niet glad geschuurd te worden, het roestige oppervlak geeft juist een historisch tintje aan de toekomstige tafels.
Omdat de twee vakantiehuisjes elk een verschillend karakter krijgen besluiten we 1 poot roestbruin te houden voor de tafel in het ‘rustieke’ eerste vakantiehuisje en 1 poot zwart te spuiten voor het ‘sjiek-moderne’ laatste huisje. Juan Carlos, de chauffeur van één van de pala’s, is ook lasser en hij helpt met het lassen van een kruis op de ijzeren poot.
Als blad kozen we voor een ruig stuk hardhout dat een plaatselijke houthandel had liggen. Omdat we de tafel maken van één plank, zoeken we de meest robuuste en grootste plank uit die beschikbaar is. Het is een plank met een breedte van 68 tot 74 centimeter en een lengte van dik 4 meter. Bij de houthandel zagen ze het blad in de juiste lengtes. Wij schuren het blad licht op en maken het schoon. We willen niet te vlak schuren, zodat het robuuste karakter van het hout behouden blijft. Na het schoonmaken kleuren we het blad met dezelfde beits die de timmerman heeft achtergelaten toen hij klaar was met de Canarische houten daken. Daarna lakken we de dikke planken 3 keer aan beide kanten.
Samen met Kees monteren we de poot aan de tafel. Voor de muurbevestiging hebben we bij de bouwmarkt grote ijzeren steunen gekocht. Precies vlak en op de juiste hoogte voor de barkrukken staat de bartafel tegen de muur. Met een stoere poot als duidelijke knipoog naar het verleden. Wij zijn dik tevreden.
Super gedaan!! 💪💪
Mooi
Leuk bedacht en gemaakt !
Dat ziet er ook mooi uit! Wij vonden stalen buizen op onze volkstuin en hergebruikten ze als staanders in beton voor de pergola. Hoeven we nooit meer iets aan te doen. Die van jullie zou dan zelfs een hangmat kunnen houden.
Wat een superleuk idee. Lekker milieu bewust bezig.
Mooi idee. Ik zou alleen, met mijn kritische blik, de andere zijde (bij de muur) niet met plankhangers ophangen, maar kiezen voor een wat ‘onzichtbaardere’ oplossing. Zo naast het stopcontact is dit afleidend van de schoonheid van plank en buis.
X
Geweldig.. Praktisch creatief idee.. En fraai uitgevoerd.. Chapeau!!
Robuust, origineel, uniek en sfeervol, wat wil je nog meer? 😊