Gerard is de inbreker die onze spullen heeft gestolen uit het huisje onder de watertank.
Op La Palma wonen vrij veel mensen die op één of andere manier niet zo goed in de maatschappij passen. De meesten zijn Hippie-achtige types die hun dag vullen met muziek maken op het strand en ze leven van wat het land hun biedt. Hippies horen bij La Palma. Sinds er steeds meer leegstaande huisje worden verkocht en opgeknapt, blijft er steeds minder ruimte voor hen over. De meeste overgebleven Hippies hebben zich teruggetrokken in het onherbergzamere noorden van het eiland en wonen eenvoudig in vervallen schuurtjes of grotten.
Toen in februari in het huisje onder onze watertank werd ingebroken en een persoon zich de eigenaar van ons huisje had genoemd, werd er door de buren al snel gesuggereerd dat hij wel een Hippie moest zijn. Veel Palmeros hebben een hekel gekregen aan de mensen die minder goed in de maatschappij passen. Ze hebben namelijk de naam zich niet erg nuttig te maken, af en toe wordt er wat fruit gemist (waar de Palmeros echt een enorme hekel aan hebben) en steeds vaker bewonen ze een oude schuur op hun land en willen er niet meer weg.
De inbreker van ons huisje onder de watertank is inmiddels al meer dan een maand geleden vertrokken. Tijdens een bezoek aan het grondstuk vanochtend kwam Jeroen de man tegen waardoor de inbreker is vertrokken. Het was de slordige en drukke neef van Vicente. In geuren en kleuren vertelde hij dat hij de clandestiene bewoner had zien schreeuwen tegen de opgetrommelde politie en toen hij zelf vroeg wat de man er deed, kreeg hij ook de volle laag. Maar het slordige en drukke neefje is niet bang, haalde thuis (hij woont iets verderop, in het familiehuis van Vicente) een groot kapmes en verzocht de clandestiene bewoner nogmaals maar veel dringender dat hij weg moest gaan. Daar had de gast blijkbaar niet van terug, binnen een uur was de inbreker verdwenen. Bij nader inzien was de onverzorgde en druk pratende kerel iemand die (niet alleen voor ons) de buurt een beetje in de gaten houdt en ook ons grondstuk vrij houdt van ongewenst gespuis. Beter een goede goede buur dan een verre vriend.
Na het voorval was niet alleen de inbreker, maar ook een groot deel van onze spullen verdwenen. Ons nieuw aangeschafte tuingereedschap en onze achtergelaten kleren waren met de inbreker mee. Sinds het begin van onze vakantie letten wij ongemerkt op de kleding van Hippie-achtige types. Misschien komen we Gerard wel tegen…
Stiekem hopen we van niet. Zeker sinds we vanochtend hoorden dat zijn vertrek met veel woorden en nogal wat geweld gepaard ging.
Vanmiddag maakten we een wandeling langs ons grondstuk. Een prachtige wandeling naar de rand van de Caldera de Taburiente, vanwaar je uitzicht hebt op de hele westkust van het eiland. We schreven er al eerder over in een blog. Op de terugweg kwamen we een strompelende man tegen….zijn T-shirt kwam ons erg bekend voor, en die sandalen…dat waren beslist de Teva’s van Anita…
Anders dan waar we de hele tijd van uit waren gegaan leek deze man helemaal geen Hippie-achtig type of Utopist. Het leek eerder een clochard, een zwerver. We schrokken er eigenlijk een beetje van. En wat doe je op zo’n moment?
We hadden hem kunnen aanspreken in ons beste Spaans. Maar met het verhaal van vanochtend in ons achterhoofd, onze gebrekkige beheersing van de taal en het idee dat wij van deze vieze man onze spullen zeker niet terug wilden, dachten we: is het allemaal wel de moeite waard? We zijn we maar doorgelopen. Met een dubbel gevoel… Op het terras even verderop, in het dorpje La Punta waren we er nog niet over uit. Maar met een biertje in de hand verdween het dubbele gevoel. Het blijft natuurlijk diefstal en we hopen hem nooit meer te zien, maar we hebben het in het leven beter getroffen dan hij.
Wederom een goed verhaal!