Afgelopen weken was het erg druk op de bouwplaats. Nadat Pa en Ma Prins een weekje hadden gelogeerd, kwam Alexi met 2 Pala’s om de tuinen rondom ons huis klaar te maken.
Het lawaai van alle machines was voor de poezen reden om de achtertuin op te zoeken. In de karmando, maar ook in de tuin van Gerard, ons terrein is groot genoeg. Het was de bedoeling om over de tuinen deze week een blogje te schrijven. Maar plotseling was donderdag Moeder Poes zoek….
Moeder Poes gaat graag haar eigen gang, is wel vaker een half dagje op pad en we waren niet meteen ongerust. Maar toen ze vrijdagochtend niet langs kwam om haar geliefde brokjes op te peuzelen begonnen we ons toch serieus zorgen te maken. We zochten uren rondom ons terrein, soms samen met Lapje (die inmiddels Flapje als bijnaam heeft) en Felix (die we meestal De Poemel of Jonkheer Van Poemelsteijn noemen). Maar Moeder Poes was nergens te vinden.
Uiteindelijk vonden we zaterdag een aangereden poes langs de hoofdweg, precies in de richting van ons vorige huurhuisje. Het arme beestje was al een paar dagen dood en had de oversteek over de grote weg niet overleefd. Het kon bijna niet missen, dit moest moederpoes zijn. Arme Poes. We waren allebei flink van slag en hebben er ’s avonds bij wijze van afscheid maar een speciaal biertje op genomen. Samen met de kleine poesjes. Voor hen is er water. Liefst uit een mooi en deftig glas. Helemaal hun ding. Ik heb het idee dat wij Moederpoes nog meer missen dan zij.
Dinsdagochtend braken onze klompen. Poes kwam aanwandelen. Ik moest 3 keer in mijn ogen wrijven om te zien of ze er echt was. Ze ziet er uit alsof er niets is gebeurd en had alleen razend veel honger. De kat die we beneden aan de weg vonden moet toch een ander geweest zijn. Pfff. Ik kan het nog steeds bijna niet geloven en ga zo weer even kijken of ze het echt is. Bedankt voor alle lieve reacties op ons eerste bericht, waarin ik schreef dat Poes was overleden. Blijkbaar heeft een kat inderdaad 7 levens en heeft onze lieve moederpoes slechts haar eerste verspeeld.
Wat een intens verdrietig relaas.
Ik voel met jullie mee. Ook al omdat ik op een zelfde wijze mijn poekie
ben verloren. Gelukkig zijn er nog foto’s.
Sterkte!
Ach arme poes, de opper surveillant. Heen en weer over het muurtje alles in de gaten houdend. Wat een gemis. Gelukkig zijn de kleine freule en jonkheer van pummelensteyn-Prinsas groot genoeg om op eigen pootjes te staan.
Wat jammer! Ik wens jullie sterkte.
Hoera, geen weesjes dus.
Wat een leuke verrassing van poes.
Ziet er allemaal al leuk uit. Het einde van de verbouwing in zicht? En dat uitzicht vanaf jullie veranda heerlijk.
Wow! Wat een verrassing!!
Ps Mam raakte niet uitgepraat, zo enthousiast was ze over hun weekje bij jullie ❤️
😉
Wat een zorgen en ongerustheid, wat een stil verdriet. Maar de wonderen zijn de wereld gelukkig niet uit, ze is weer thuis bij ouders en kinderen.
Als peetvader van Poes was ik samen met jullie echt van de emmer om zomaar te zeggen. Ze is weer thuis; daardoor zetten we de zorgen snel aan de kant en blijdschap overheerst weer ;-)
Wat een geluk😻!!!!!!