Vanochtend een vreemde vogel gespot in onze tuin in Voorthuizen. Een groene specht. We hadden ‘m nog nooit eerder gezien. De kleurrijke hemelbewoner kondigt een weersverandering aan. Vanavond gaat het sneeuwen en gaat de oostenwind aantrekken. Het wordt winter in Nederland. Met veel sneeuw en volgende week strenge vorst. Pak de schaatsen maar uit de kast. De specht kondigt met zijn kruin ook een weerswaarschuwing aan, vanavond code rood. We graven ons dit weekend in bij de kachel met hutspot, een winterbiertje en mappen vol oude vakantiefoto’s.
Ook op ons zomerse toekomstige eiland heeft de winter toegeslagen. Sneeuw op hoger gelegen toppen en temperaturen van maximaal 10 graden, dat hebben wij tijdens onze vakanties van afgelopen jaren nooit meegemaakt. In ons vorige blog schreef ik al dat het de laatste weken flink had geregend, waardoor het landschap langzaam groen is gekleurd. De aanhoudende subtropische lage drukgebieden die de sneeuw op de toppen brachten, hebben de afgelopen week ook weer flink regen gebracht op de hoogte van ons grondstuk. Toch kan alle regen van afgelopen tijd voor de oplettende Palmero geen verassing zijn. 18 december heeft Anita, koningin van de regen, in hoogsteigen persoon een stuk land gekocht op het eiland. En waar Anita komt, komt ook de regen. Dat wordt nog wat de komende jaren. We worden vast als vorsten onthaald.
Regen is in deze tijd van het jaar op La Palma niet uitzonderlijk. In een gemiddeld jaar regent het aan de westkant van het eiland 4 a 5 perioden lang een dag of 4 achter elkaar flink. Dat telt op naar iets minder dan de helft van de jaarlijkse regenhoeveelheid die wij in Nederland gewend zijn. In het 2e jaar dat wij op La Palma op vakantie waren, ver voor wij plannen kregen om ons daar te vestigen, kregen wij ook bezoek van zo’n lage drukgebied. Twee-en-een-halve dag zaten we binnen op de oncomfortabele Spaanse bank in een klein vakantiehuisje in Los Llanos. Hoewel de aardige eigenaresse van het vakantiehuisje ons binnenverblijf zo aangenaam mogelijk probeerde te maken, waren we blij dat we op dag 3 weer naar buiten mochten. Naïef als wij waren dachten we dat we na dagen regen best een wandeling konden maken in de grote kloof die centraal op het eiland ligt. Op de weg er naartoe bleek al dat wij ons lelijk hadden vergist. De regen had zand en rotsblokken op de wegen achtergelaten, en de normaal zo rustieke droge kloof was veranderd in een woeste stroom bergwater.
Een dag later waren de meeste wegen weer toegankelijk. We besloten naar de nattere oostkant van het eiland te gaan voor een mooie wandeling langs de bronnen van Marcos en Cordero. Ook de oostkant van het eiland had een flinke plens regen meegekregen en het bezoekerscentrum aan het begin van de wandeling was nog dicht. Op de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum stond nog 1 stel andere wandelaars en een taxi. Uit het gesprek met de taxichauffeur konden wij, met het hele kleine beetje Spaans dat wij kenden, opmaken dat de taxi ons een stuk omhoog kon brengen naar Casa del Monte, een huis aan de voet van de bronnen. Het was zijn eerste rit omhoog na de regen…
We hadden in onze reisgids al gelezen dat het mogelijk moest zijn om vanaf Casa del Monte terug te lopen naar het bezoekerscentrum. Een wandeling van 12 kilometer, maar met een daling van ongeveer 1.000 meter. Tijdens de bochtige rit omhoog, door de modder van de onverharde weg kwamen we alleen een boswachter tegen. Uit het gesprek begrepen wij dat de route deels toegankelijk zou zijn, maar het advies was eigenlijk om terug te keren. Bij Casa del Monte aangekomen, besloten onze medepassagiers direct met de taxi terug te rijden. Wij maakten ons op voor een wandeling, we zien wel hoe ver we komen.
De wandeling begint langs een irrigatiekanaal. Met wat klauterwerk kan je deze volgen door in totaal 13 tunnels die zijn uitgehakt in de bergwand. De wolken en de mist om de berg waren gelukkig nog niet verdwenen, zodat we geen idee hadden van de dieptes naast het pad. In één van de laatste tunneltjes stuiten we op een groep werklui met hamers en houwelen. Zij waren bezig geweest om het wandelpad vrij te maken en waren op de weg terug. Wij begrepen van hen dat het pad verderop begaanbaar was, maar dat de leuningen hier en daar waren weggespoeld. Als we voorzichtig waren moest het mogelijk zijn de wandeling te vervolgen.
Het werd een schitterende wandeling. Zonder vergezichten, langs volle watervallen, met enkele spannende passages en een glibberige afdaling door dicht laurierbos.
Toen wij jaren later deze wandeling nog eens maakten, zonder wolken en met vergezichten, waren we blij dat het de eerste keer zo mistig was geweest rond het pad. Hierdoor hadden we de duizelingwekkende dieptes naast het pad-zonder-relingen gemist en konden we zonder hoogtevrees de tocht in alle rust uitwandelen.
