We zijn er. Twaalf keer eerder waren we op het eiland. Telkens met meer ideeën om hier te blijven. Maar telkens ook met een ticket terug. Dit keer niet.
La Palma heeft een subtropisch klimaat. Dat betekent aangename temperaturen in de winter, veel zon en buiten leven. We gaan er van uit dat het in de zomer warmer zal zijn en we hebben gelezen dat het in de zomer tussen pakweg april en september eigenlijk nooit regent. Tenminste, zo was het de laatste jaren. Maar ze kennen Anita, Koningin van de regen nog niet.
Onze reis vanuit Nederland is prima verlopen. Businessclass, zodat we extra koffers met kleren voor de eerste weken konden meenemen. En een stoel vrij tussen ons in voor Poes. Maar Poes kon niet mee. De dierarts constateerde vorige week dat het arme beestje aan haar laatste dagen bezig was. We hadden haar een mooiere laatste reis gegund, maar het is goed zo, ze heeft een mooi leven gehad..
De dag voor ons vertrek was druk geweest. container inpakken, koffers mee en midden in de nacht naar de luchthaven van Düsseldorf.
Op de luchthaven van La Palma stond een huurauto voor ons klaar, waarmee we de eerste 2 weken kunnen rondrijden. Om te beginnen omhoog, bergop van de groenere en nattere oostkust naar de zonnige westkust waar wij gaan wonen.
De vochtige passaatwind vanuit het noordoosten had de vulkaanrug in het midden van het eiland in wolken gehuld. We reden zo de mist in en, jawel hoor, midden in de zomer ging onderweg de regen aan. De Palmeros zijn nu al blij met Anita. En we zijn er nog maar net. Ik schreef al in een eerder blog over de bijzondere ervaring van het rijden door de pas tussen het oostelijke en het westelijke deel van het eiland. We reden met regen en mist de tunnel in, om even later op een zonovergoten westelijk deel uit de tunnelbuis te komen.
Het is een uurtje rijden naar ons voorlopige huisje In La Punta. Aquate (uitspraak Agathe met de klemtoon op de 1e A, jaja) was net bezig de laatste plantjes in de tuin water te geven. Het huisje en ook de tuin liggen er prima bij. En vanuit het raam in onze slaapkamer kunnen we ons grondstuk zien. Daar gaan we de komende anderhalf jaar aan de slag. Geen vaste baan meer om naar terug te gaan, we realiseren het ons nog maar amper. Diezelfde slaapkamer ziet er trouwens deze eerste dag te aantrekkelijk uit. Door de lange nacht en de drukke laatste dagen ploffen we allebei snel in bed en is onze eerste dag op La Palma al snel om.